Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

είναι θέμα εμπιστοσύνης....

είναι θέμα εμπιστοσύνης. οι σχέσεις των ανθρώπων... στηρίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, εκτός από κατανόηση, αγάπη, ειλικρίνεια, κλπ.....

η εμπιστοσύνη, που εύκολα χτίζεται κ ακόμα πιο εύκολα γκρεμίζεται, σε δευτερόλεπτα ίσως. το δέσιμο που έχουμε με τον συνάνθρωπό μας, με τον δικό μας άνθρωπο, η εμπιστοσύνη που του δείχνουμε στα πάντα σχεδόν,  μπορεί να διαλυθεί με μια κίνηση μόνο, μια λέξη, μια παρεξήγηση. 

ρισκάρεις να δείξεις τυφλή εμπιστοσύνη λοιπόν? είναι ρίσκο τελικά? ή απλή ανάγκη να στηριχθούμε σε κάποιον?

Δύσκολη ερώτηση, ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση, δύσκολη απόφαση να πάρεις... όταν σπάσει ο δεσμός της εμπιστοσύνης, όταν αισθανθείς την προδοσία, πρέπει να ανασυγκροτηθείς, να ανακτήσεις δυνάμεις, να σκεφτείς καθαρά κ να συγχωρέσεις. αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάς κι' όλας. πως να ξεχάσεις απ'τη μια στιγμή στην άλλη την προδοσία? γιατί κάπως έτσι αισθάνεσαι όταν ο άλλος σου δώσει το δικαίωμα να μην τον εμπιστεύεσαι, δύσκολα τον συγχωρείς. αλλά κ αν το κάνεις, αν το αποφασίσεις πόσο σίγουρος είσαι ότι θα μπορέσεις εύκολα να στηρίξεις τα κλονισμένα θεμέλια της σχέσης? πόσο χρόνο θα χρειασθεί να διαθέσεις? πόση προσπάθεια να καταβάλεις για να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς? πόση δύναμη θα πρέπει να έχεις, για να κατανοήσεις την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί? αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει...

πραγματικά δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη κ κυρίως τη διάθεση, το χρόνο, την υπομονή να προσπαθήσω. να εμπιστευθώ πάλι εύκολα, να αφεθώ στη σχέση χωρίς πολλές σκέψεις, χωρίς να φοβάμαι ότι κάτι θα στραβώσει, χωρίς να περιμένω στη γωνία έτοιμη να αντεπιτεθώ όταν αισθανθώ ότι θα απειληθούν τα αισθήματα μου, ότι θα αγνοηθούν οι προθέσεις μου. ίσως μερικές φορές είναι καλύτερα να μην γυρίσεις να κοιτάξεις αυτό που χάλασε. ίσως είναι καλύτερα να κλείσεις καλά την πόρτα κ να προχωρήσεις προς τις επόμενες. κ όταν αποφασίσεις να ανοίξεις κάποια άλλη, όταν σε καλέσουν ίσως πρέπει κ πάλι να δείξεις λίγη εμπιστοσύνη, όσο δύσκολο ή τρελό κ αν ακούγεται αυτό. γιατί δεν μπορεί να είμαστε πάντα επιφυλακτικοί κ καχύποπτοι, δεν μπορεί να κοιτάμε με μισό μάτι, δεν μπορεί να κρυβόμαστε από τις επιθυμίες κ τις ανάγκες μας. πρέπει να προσπαθήσουμε πάλι, να πέσουμε πάλι, να λερωθούμε κ να ξανασηκωθούμε, ξανά κ ξανά. δύσκολο? υπερβολικά! λυτρωτικό? σίγουρα ναι.... σκέψου όμως. δεν αξίζει ο εαυτός σου μια δεύτερη ευκαιρία?

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

κάνε μου τη χάρη κ μείνε έξω από το κεφάλι μου....

είναι τελικά άξιο απορίας.... όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνω, όσο συζητάω, τόσο ακούω τις ίδιες ιστορίες αγάπης που τελειώνουν πρόωρα κ απρόσμενα. κ όλες ή έστω οι περισσότερες, κ πάντα αυτές που αφορούν ανθρώπους των 35+, έχουν την ίδια ''λογική'' για κατάληξη.

το αγόρι συνειδητοποιεί με πόσο καλή, φιλότιμη, ευγενική, ώριμη κοπέλα σχετίζεται κ ακριβώς επειδή το κορίτσι είναι όλα αυτά, τα οποία είναι too much για αυτόν, αποφασίζει ότι δεν πρέπει να την κρατάει πίσω, δεν πρέπει να της ''τρώει'' το χρόνο... βέβαια κ το αγόρι αισθάνεται πολλά για την κοπέλα, γιατί περνάει όμορφα μαζί της, διασκεδάζει μαζί της, αυτή είναι πάρα πολύ καλή πραγματικά, είναι τέλεια, (το οποίο τελικά αποδεικνύεται ότι είναι μέγα λάθος!), αλλά μετά από πολύ σκέψη κ πριν ακόμα τα αισθήματα του γίνουν ακόμα πιο σοβαρά κ κατά συνέπεια δυσκολέψει το πράγμα, προτιμά να χωρίσουν, όσο είναι νωρίς κ εύκολο ακόμα. βέβαια είπαμε το αγόρι αισθάνεται πολλά για την κοπέλα κ την αγαπάει...!!

είναι τελικά άξιο απορίας.... πως είναι δυνατόν αφού αισθάνεται τόσα για την κοπέλα να προτιμά να χωρίσουν αντί να συνεχίσουν να είναι μαζί? πως είναι δυνατόν αφού περνάνε όμορφα κ κάνουν πράγματα που τους διασκεδάζουν να προτιμά να χωρίσουν κ να μείνει μόνος του? πως είναι δυνατόν να βάζει στη σκέψη κ στο μυαλό της λόγια κ συναισθήματα που αυτή δεν αισθάνεται, αλλά αυτός αισθάνεται? πως είναι δυνατόν να της λέει ποιο είναι το καλύτερο για αυτήν, βασιζόμενος σε αυτό που αυτός θεωρεί το καλύτερο για αυτόν? για ποιον λόγο τελικά το αγόρι προσπαθεί να πείσει την κοπέλα να δεχθεί ότι είναι καλύτερα να χωρίζεις όσο είναι νωρίς ακόμα κ πριν προλάβουν αυτά που νιώθεις να μεγαλώσουν κ να ριζώσουν μέσα σου? κ γιατί θα πρέπει να καταπνίγεις τα αισθήματα σου για τον φίλο σου? γιατί θα πρέπει να τα κόβεις από τη ρίζα όταν είναι ακόμα μικρά κ ασθενικά? 

τι θέλει επιτέλους το αγόρι? να είναι μόνο του? να μην έχει κάποιον δίπλα του να πορεύεται μαζί του, να του χαμογελάει, να το στηρίζει? δεν θέλει να αισθάνεται πράγματα, να διασκεδάζει, να έχει ένα χέρι να κρατάει? 

τι φοβάται επιτέλους το αγόρι? να νιώσει? να αγαπήσει? να αισθανθεί κάτι δυνατό κ όμορφο, να ζήσει ζωντανά, δυνατά? προφανώς δεν θέλει τίποτα από  όλα αυτά. γιατί αν τα ήθελε δεν θα έκανε πίσω, θα άφηνε τον εαυτό του να παρασυρθεί από τα αισθήματα του, θα νικούσε το συναίσθημα κ όχι η λογική στον πόλεμο που ξέσπασε μέσα του, θα ζούσε τις στιγμές, θα χαιρόταν για τα αισθήματα που θα τον πλημμύριζαν...

όμως αγόρι αυτά είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου ανασφάλειες, ο δικός σου πόλεμος, δεν είναι κ της κοπέλας. της κοπέλας είναι άλλες οι επιθυμίες. μη βάζεις στο κεφάλι της σκέψεις, λόγια, απόψεις, θεωρίες που δεν ισχύουν, που δεν σου έχει εκμυστηρευτεί, που δεν έχει καν σκεφτεί... άσε την κοπέλα να εκφρασθεί όπως αυτή θέλει, όπως πιστεύει, όπως αισθάνεται πραγματικά, όπως το ζει, όπως θέλει να το ζήσει... άσε το μυαλό κ την καρδιά της ελεύθερα, να ακούει μόνο αυτά, να βασισθεί μόνο σε αυτά κ να πορευτεί σύμφωνα με όσα θα την προστάξουν να κάνει... άσε τη να παλέψει στο δικό της πόλεμο, άσε τη να επιλέξει το δικό της νικητή...

κάνε μου τη χάρη αγόρι και μείνε έξω από το κεφάλι της κοπέλας....

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Χτίσε μια γέφυρα

υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις τι να σκεφτείς, τι να πεις, πως να αντιδράσεις....
υπάρχουν άνθρωποι που σε μπλοκάρουν, που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό, που σε εκπλήσσουν με τα λόγια τους, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι με τις πράξεις τους.... κ είναι αυτοί οι άνθρωποι που δίνουν νόημα στις μέρες σου, αυτοί που θέλεις τόσο να ακούς, που σε ηρεμούν, αυτοί που ποθείς, που σου δημιουργούν τα πιο όμορφα συναισθήματα, που σε αφήνουν με ένα χαμόγελο....
κ ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο μπορεί να αλλάξει κάποιος τη ζωή σου, πόσο μπορεί να αναστατώσει την καρδιά σου, πόσο μπορεί να σε παρασύρει σε άλλες σκέψεις όμορφες, χαρούμενες, αληθινές.... πόσο εύκολα μπορεί να σε μετατρέψει σε άλλον άνθρωπο....
ίσως αυτό σε τρομάξει, σε ανησυχήσει, σε κάνει να αισθανθείς περίεργα.... ίσως σου δημιουργήσει ένα περίεργο συναίσθημα, κάτι το ανεπαίσθητο που δεν θα μπορείς να ερμηνεύσεις.... αλλά όμως τελικά είναι τόσο όμορφο, τόσο επιθυμητό, τόσο αναζωογονητικό, τόσο υπέροχο....
μόνο πρόσεξε, όταν βρεθεί αυτός ο άνθρωπος στο δρόμο σου να τον αναγνωρίσεις, να τον δεχτείς, να μην τον αφήσεις να απομακρυνθεί, να τον εκτιμήσεις, να του εκφράσεις τα συναισθήματα σου, να μην ντραπείς να του δείξεις τι έχεις στο μυαλό σου, τι κρύβει η καρδιά σου γι'αυτόν, να είσαι ειλικρινής απέναντι του, να του χαρίσεις την πιο μεγάλη κ ζεστή αγκαλιά σου, το πιο γλυκό σου βλέμμα.... λίγα λόγια κ μερικές απλές πράξεις μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο τόσο ευτυχισμένο, μπορούν να του δώσουν τέτοια ικανοποίηση....
υπάρχει κάτι πιο όμορφο στη ζωή μας τελικά από το να έχουμε δίπλα μας κάποιον που του δίνουμε κ μας δίνει την ψυχή του, που μας έχει κ τον έχουμε στην καρδιά κ στη σκέψη μας όλη μέρα? όχι δεν υπάρχει, είναι η πραγματική κ μόνη αληθινή αξία στη ζωή μας....
υπάρχουν άνθρωποι που χτίζουν μια γέφυρα εκεί που εσύ βλέπεις μόνο το κενό....
αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πάντα.....

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Οι παλιές αγάπες......

οι παλιές αγάπες... ζουν, αναπνέουν, αλλάζουν, καλυτερεύουν, ομορφαίνουν, ζητάνε, απαιτούν, επιστρέφουν κ αναστατώνουν.....
οι παλιές αγάπες.... όταν ήταν όμορφες, σημαντικές, γλυκές, ζωντανεύουν κ πάλι κ τότε είναι ακόμα πιο όμορφες, πιο δυνατές, κ τότε μένουν αξέχαστες.....
οι παλιές αγάπες.... μερικές φορές σε εκπλήσσουν με τις αλλαγές τους, με το πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι τώρα, πόσο πιο δυνατά μπορεί να χτυπήσει η καρδιά, πόσο αλλιώς τις βλέπεις, πόσο σου αλλάζουν τη διάθεση, πόσο σε κάνουν να αναθεωρήσεις αποφάσεις του παρελθόντος.....
οι παλιές αγάπες.... εύχεσαι, ελπίζεις να γίνουν τωρινές, επιθυμείς να ξαναγεννηθούν, να στηριχθούν σε νέες βάσεις, σε νέα δεδομένα, σε ''νέους'' ανθρώπους.....
οι παλιές αγάπες.... παύουν πλέον να είναι παλιές, μετατρέπονται σε καινούριες, σε πιο δυνατές, σε τόσο έντονες που σε τρομάζουν, που σε μαγεύουν.....
οι παλιές αγάπες.... είναι τόσο επιθυμητές, που σε τρελαίνουν με την ιδέα της ύπαρξής τους, που σε κάνουν να σκέφτεσαι μόνο αυτές, μόνο τις νέες αγάπες που θα γεννηθούν από αυτές.....

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

ΠΑΟΛΑ - ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΗ ΘΕΛΩ......

για τον υποβολέα της προηγούμενης ανάρτησης!!!!!
(κομμάτι λίγο έξω από τις μουσικές μου επιλογές, αλλά.... το λατρεύω!!! απλά....)

υποβολέας...

ένα πράγμα δεν αντέχω. τον υποβολέα!!! δεν μπορώ, δεν μου αρέσει, δεν ανέχομαι να μου λέει κάποιος τι να κάνω, τι να πω, να μου κάνει παρατήρηση ή να σχολιάζει γιατί δεν λέω, αυτό που προφανώς ο ίδιος θέλει να ακούσει, γιατί δεν εκφράζομαι ελεύθερα, πάντα βέβαια με τα δικά του δεδομένα, γιατί μια χαρά ελεύθερα μιλάω. δεν το αντέχω. δεν θέλω να έχω καμία πίεση από κανέναν, δεν θέλω να σκέφτομαι αν αυτό που θα πω θα είναι αποδεκτό κ ακόμα χειρότερα να σκέφτομαι ότι πρέπει να πω οπωσδήποτε κάτι για να μείνει ικανοποιημένος ο συνομιλητής μου.... 
όχι, δεν το ανέχομαι αυτό! δεν θέλω να έχω κανέναν υποβολέα στη ζωή μου, δεν θέλω να έχω κανέναν που να θέλει να εκφράζομαι όπως αυτός, όσο άνετα, αβίαστα ή υπερβολικά το κάνει ο ίδιος. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. πιέζομαι, τρελαίνομαι, ξενερώνω, νευριάζω... κ το αποτέλεσμα; όλη αυτή η ιστορία γυρίζει μπούμερανγκ σε αυτόν που επιμένει να φέρομαι όπως ο ίδιος θέλει κ τελικά απομακρύνομαι.
μακριά από τους υποβολείς.... ο καθένας μας έχει τον χαρακτήρα του, τον τρόπο αντιμετώπισης κ προσέγγισης των θεμάτων στη ζωή του, τον τρόπο σκέψης κ έκφρασής του.
κανένας δεν επιθυμεί να έχει έναν υποβολέα δίπλα του. κανένας δεν το ανέχεται αυτό....

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

μουδιάζω....

αισθάνομαι ένα μούδιασμα... ένα περίεργο μούδιασμα, μια περίεργη αίσθηση  στενοχώριας, σκοτούρας. μια αδιευκρίνιστη μελαγχολία. δεν ξέρω γιατί. ξέρω όμως ότι δεν θα έπρεπε. γιατί θεωρητικά οι μέρες μου κυλάνε όμορφα, ήρεμα.
διανύουμε την αγαπημένη μου εποχή, το καλοκαίρι. με τον ήλιο, τη θάλασσα, το ελαφρύ αεράκι, την ανέμελη διάθεση, έστω κ αν όλα γύρω μας είναι λίγο δύσκολα, για αρκετούς παραμένει ανέμελη.
διανύω μια σχετικά ήρεμη περίοδο στο γραφείο. οι δουλειές έχουν μπει σε ρυθμό, οι εκκρεμότητες έχουν μειωθεί αισθητά, οι συνάδερφοι είναι χαμογελαστοί, οι ώρες περνάνε γρήγορα.
ζω όμορφες προσωπικές μέρες, ενδιαφέρουσες, με γνωριμίες, με χαλαρή διασκέδαση. 
περνάω όμορφες προσωπικές στιγμές, με τον εαυτό μου. μόνη μου, παρέα με τη μουσική κ το βιβλίο μου, στη βεράντα μου, σαλπάρωντας στο όνειρο με ούριο άνεμο.
τότε τι? τι είναι αυτό που με ακουμπάει κ με κάνει να μαγκώνω? δεν μπορώ να το προσδιορίσω. κ όσο δεν μπορώ τόσο χειρότερα αισθάνομαι. γιατί δεν θέλω πια να έχω αυτή τη μελαγχολία μέσα μου. την άδικη κ την χωρίς λόγο ύπαρξης. δεν έχω λόγο να τη νιώθω, όταν σχεδόν τα πάντα κυλάνε με γοργούς ρυθμούς κ με ευχάριστη διάθεση. όταν κοιτάζοντας γύρω μου, κ δυστυχώς όχι πολύ μακριά από το κοντινό μου πεδίο, διαπιστώνω ότι υπάρχουν τόσες στενοχώριες, τόσα δύσκολα θέματα, τόση κούραση, τόση ταλαιπωρία, τόσα δάκρυα, τόση ανάγκη για ασφάλεια κ συμπαράσταση. μόνο κ μόνο σκεφτόμενη όλα αυτά, βλέποντας το πόσο εύκολα βουλιάζουν οι άνθρωποι στη μιζέρια τους, το πόσο απεγνωσμένα ζητάνε μια βοήθεια, μόνο για αυτό θα πρέπει τελικά να εξορκίσω την απρόσκλητη μελαγχολία που έχει ριζώσει μέσα μου.
ας μάθουμε πια να είμαστε ευχαριστημένοι με ότι έχουμε στη ζωή μας. όσο ασήμαντο ή απλό κ αν είναι για κάποιους άλλους, όσο λίγο κ αν μας φαίνεται, είναι κάτι που έχουμε κ που μας ευχαριστεί, έστω κ για λίγο, κάτι που μας κάνει να χαμογελάμε, έστω κ στιγμιαία, κάτι που καταφέραμε με κόπο ίσως να κερδίσουμε μόνοι μας, κάτι που μας ανήκει....
ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας όσοι στενοχωριόμαστε για το 'τίποτα', ότι οι μέρες των ανθρώπων είναι δύσκολες, είναι απαιτητικές, είναι ιδιότροπες, είναι λίγο χαρούμενες κ πολύ στενάχωρες. κ όταν κάποιοι έχουμε καταφέρει κ έχουμε φέρει τη ζωή μας, στο βαθμό που μπορεί ο άνθρωπος να το κάνει, κοντά στα θέλω κ στις ανάγκες μας, κοντά στις χαρές μας, κοντά στους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας, ας το απολαύσουμε αυτό. ας μην βάζουμε τρικλοποδιά οι ίδιοι στον εαυτό μας, ας μην κάνουμε μόνοι μας βήματα προς τα πίσω.
κ αν δεν τα έχω ξαναπεί αυτά... ίσως γίνομαι κουραστική, δεν πειράζει. κάθε μέρα πρέπει να τα συζητάμε με τον εαυτό μας αρχικά, ώστε να τα εμπεδώσουμε, ώστε να σταματήσουμε να μουδιάζουμε, ώστε να γίνουν κτήμα μας, όπως η καλημέρα που λέμε κάθε πρωί.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

είμαι τόσο μπερδεμένη κ απογοητευμένη. τόσο στενοχωρημένη κ πληγωμένη. για άλλη μια φορά κατάφερα να φτάσω σε αυτό το σημείο, το γνωστό πλέον... αναρωτιέμαι πως... δεν μπορώ να το πιστέψω, αδυνατώ να το χωνέψω, δεν θέλω. θέλω μόνο να γυρίσω το χρόνο πίσω, πολύ πίσω. πόσες φορές το έχω ευχηθεί αυτό κ πόσο άσχημη είναι η ευχή μου αυτή; το γνωρίζω ότι είναι ίσως το χειρότερο που μπορεί να ευχηθείς, να γυρίσεις το χρόνο πίσω, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις κάνει πολλά λάθη. λάθη που προφανώς τα αναγνωρίζεις αλλά που δυστυχώς δεν σε έχουν αλλάξει κ ίσως ακόμα χειρότερα δεν σε έχουν διδάξει τίποτα!
για άλλη μια φορά άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από την τρέλα κ τη γνώμη κάποιου άλλου. για άλλη μια φορά δεν έκανα αυτό που πίστευα 100% εγώ, για άλλη μια φορά ενώ δεν ήμουν σίγουρη γι'αυτό που πήγαινα να κάνω, γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν είναι το σωστό, το κατάλληλο για τη δεδομένη στιγμή, παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό των άλλων κ το έκανα. το αποτέλεσμα; το γνωστό. εγώ να έχω βγει λάθος, κ άδικη, να μην έχω καταφέρει αυτό που ήθελα να κάνω, να μην έχει μπορέσει ο άλλος να αντιληφθεί κ να χαρεί για αυτό που έκανα για εκείνον, να έχω χαλάσει τις μέρες ξεκούρασης μου που τόσο περίμενα, να είμαι τώρα μόνη σε ένα άδειο σπίτι, να αναρωτιέμαι γιατί πάλι, να μετανιώνω για την κίνηση μου, να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου, να κλαίω μόνη, να έχω φερθεί απότομα στον έναν φίλο που είχα δίπλα μου κ το χειρότερο να περιμένω την κίνηση, τα λόγια που θα με τραβήξουν από τη στενοχώρια μου... από αυτόν, από κάποιον... από αυτόν για τον οποίο έκανα ότι έκανα, από τον φίλο που νόμιζα ότι είχα κ τόσο έχω ανάγκη δίπλα μου τώρα... κ να μην έρχονται, να περιμένω κ να μην γίνεται τίποτα. να ελπίζω κ να ζητώ αυτή τη στιγμή απεγνωσμένα να πιαστώ να σωθώ από την κατακραυγή του εαυτού μου... αλλά τίποτα, περιμένω όλη μέρα κ τίποτα... 
πόσο λάθος ήμουν πάλι. πόσο λάθος... ένα είναι το συμπέρασμα που βγάζω από αυτή την ιστορία. ποτέ κ για κανένα λόγο δεν πρέπει να στηριζόμαστε στους άλλους. σε κανέναν. όποιος κ αν είναι αυτός. ακόμα κ αν στη φάση που είμαστε, όπως είμαστε πιστεύουμε ότι έχουμε δίπλα μας την αγαπημένη μας αδερφή, τον καλύτερο μας φίλο, τον πιο καλό σύντροφο. ποτέ δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τη γνώμη, τα πιστεύω, τα θέλω, τις ανάγκες, την παρόρμηση των άλλων. ΠΟΤΕ! μόνο ότι πιστεύουμε εμείς, ότι λέει η καρδιά μας, η ψυχή μας. όπως μας καθοδηγεί το ένστικτό μας εκείνη τη στιγμή. κ αν βγούμε  λάθος θα έχουμε να λογοδοτήσουμε μόνο στον εαυτό μας. θα έχουμε να ρίξουμε το φταίξιμο μόνο σε εμάς. κ αυτό το φταίξιμο θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε, θα μπορέσουμε να συγχωρέσουμε.
γιατί μόνοι μας είμαστε. μόνοι μας μένουμε. όταν επιστρέφουμε σπίτι, όταν κλείνουμε το τηλέφωνο, τον υπολογιστή, όταν σβήνουμε τα φώτα, όταν καθόμαστε στο άδειο σπίτι, όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας, όταν ακουμπάμε το κενό δίπλα μας... είμαστε μόνοι μας. εμείς κ η καρδιά μας, εμείς κ η λογική μας, εμείς κ το συναίσθημα μας. κ μόνο τότε κάνουμε τις πιο σοβαρές κ όμορφες συζητήσεις. ποτέ κ με κανέναν άλλον....

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

κολλάω....

είναι φοβερό το πως κολλάμε σε ανθρώπους κ καταστάσεις. πως μένουμε σε γεγονότα που μας έχουν σημαδέψει ή σκεφτόμαστε ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι δίπλα μας. πιστεύω ότι όλοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας κολλήσαμε με κάποιον. τον σκεφτόμασταν συνέχεια, περιμέναμε από αυτόν να μας κοιτάξει ή να κάνει πράγματα για εμάς. αλλά αυτό δεν γινόταν. αλλά εμείς? εμείς ήμασταν ερωτευμένοι, κολλημένοι στη φιλία, είχαμε ανάγκη την προσοχή του... ότι κ αν ήταν, μέναμε εκεί, περιμένοντας. μέναμε εκεί κοιτάζοντας πίσω, περνώντας οι μέρες χωρίς να στρέψουμε το κεφάλι δίπλα μας για να δούμε αυτούς που περνούσαν κ ίσως ενδιαφερόντουσαν πραγματικά, χωρίς να γυρίσουμε το κεφάλι μπροστά  για να προχωρήσουμε επιτέλους ξένοιαστα στη ζωή μας.
είναι άσχημο να μένουμε κολλημένοι σε ελλιπείς σχέσεις, που δεν μας γεμίζουν, που δεν μας δίνουν χαρά, που δεν μας χαρίζουν το χαμόγελο κάθε μέρα. είναι άσχημο να το ξέρουμε, να το έχουμε ξαναζήσει, να λέμε στον εαυτό μας ότι την επόμενη φορά θα φερθούμε διαφορετικά, πιο έξυπνα για εμάς, αλλά να παραμένουμε. γιατί δεν θέλουμε να καταθέσουμε τα όπλα, γιατί πιστεύουμε ότι οι άλλοι θα καταλάβουν ότι αξίζουμε, ότι θα αλλάξουν ξαφνικά γνώμη κ θα μας αγαπήσουν, ότι θα γίνει κάτι που θα τους κάνει να ενδιαφερθούν.
είναι τόσο λάθος κ τόσο κρίμα για εμάς. γιατί οι μέρες κυλάνε. οι άνθρωποι περνάνε δίπλα μας κ μας αγγίζουν, αλλά βλέπουν το κενό μας βλέμμα, βλέπουν τη ματιά μας στραμμένη κάπου μακριά, κ δεν στέκονται, φεύγουν. γιατί όλοι μας θέλουμε να είμαστε σε μια σχέση, οποιασδήποτε μορφής, αλλά να είμαστε 100% εκεί, να δίνουμε κ να παίρνουμε ότι μπορούμε, ότι μας αναλογεί.... γιατί είναι τόσο ψυχοφθόρο να κολλάμε σε απελπισμένες καταστάσεις, σε τελειωμένες ιστορίες, σε αδιάφορους ανθρώπους....
σταμάτα να κολλάς, να μην προχωράς, να μένεις στο παρελθόν, στο πέφτεις στο κενό....

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

πόσο εύκολο να ονοματίζουμε πρόσωπα κ καταστάσεις

αφορμή για τις σημερινές μου σκέψεις είναι το σχόλιο ενός 'φίλου' στο facebook, το οποίο σας παραθέτω ακριβώς όπως το διατύπωσε: 'otan vreite mia kalh k swsth gunaika peite mou na anapsw mia lampada.giati pio eukola kanei kaneis kuvernhsh sthn ellada twra para vriskeis swsth gunaika...telos!!!!
η συνέχεια σχεδόν γνωστή, τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση αμέτρητα, ο διάλογος μεταξύ αυτού κ μιας φίλης του χαρακτηριστικός της αδυναμίας επικοινωνίας μεταξύ των δύο φύλων για το γνωστό θέμα, το θέμα που ταλανίζει όλες τις συζητήσεις μας. ένα από αυτά τα σχόλια του 'φίλου' μου είναι κ το εξής: 'sto exw xana pei otan dineis eukairies se enan anuparkto den ftaiei ekeinos pou thn pairnei alla ekeines pou tis dinoun.' και 'den eipa gia mia kuria pou dinei eukairies eipa gia enan anuparkto pou polles kai kala kuries..anoigoun ta podia...'
εγώ το μόνο που έγραψα, στη δικιά μου σελίδα βέβαια, σε μορφή σχολίου, διαπίστωσης κ ίσως λίγο αγανάκτησης ήταν το εξής: 'πόσο εύκολο να ονοματίζουμε πρόσωπα κ καταστάσεις, σχεδόν πάντα χωρίς να μετράμε τη δική μας συμπεριφορά, χωρίς να αναλογιζόμαστε για την εντύπωση που εμείς κάνουμε/δίνουμε... πόσο απλό να βάζουμε ταμπέλες, να κατακρίνουμε κ να απορρίπτουμε...'
δεν σκοπεύω να το αναλύσω περισσότερο, ούτε όμως κ να ασχοληθώ για πολύ. το μόνο που σκέφτηκα όταν διάβασα την ανάρτηση του φίλου ήταν ότι δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κατακρίνουμε τις γυναίκες που θα δώσουν την ευκαιρία σε κάποιον, πότε κ πως θεωρούμε ότι θα πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες κ ποιες είναι αυτές? ποιος κρίνει ποιος είναι ο υπαρκτός ή ο ανύπαρκτος, για ποιο λόγο ο άντρας που θα σε πλησιάσει για να σε γνωρίσει κ θα αρχίσει να λέει τις γνωστές σε όλες μας τελικά αερολογίες αυτομάτως δεν καρφιτσώνει την ταμπέλα του γελοίου κ ανύπαρκτου στο πουκάμισο του, γιατί το να κάνεις sex με κάποιον σε μετατρέπει σε εύκολη κ όχι κυρία? κ γιατί εν τέλει να μην είναι αυτός ο εύκολος που με επίσης τρομερή ευκολία κ άνεση κατεβάζει τα παντελόνια του....?? 

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

κανείς μας δεν ξέρει πότε ο ουρανός θα παίξει με τη ζωή μας...

μερικές φορές νομίζω ότι σπαταλάμε τα λόγια κ τις στιγμές μας κ δεν εκμεταλλευόμαστε το χρόνο μας για να πούμε ότι έχουμε στην καρδιά μας, ότι αισθανόμαστε, όταν έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε.... ντροπή? αδυναμία εξωτερίκευσης των συναισθημάτων μας? αναισθησία προς ότι μας περιβάλλει? αδιαφορία για τους ανθρώπους γύρω μας? ότι κ αν είναι, είναι λάθος. λάθος να κρυβόμαστε, να ντρεπόμαστε, να φοβόμαστε τις αντιδράσεις κ τις συνέπειες των λόγων κ των πράξεών μας. λάθος να μαζευόμαστε, να είμαστε καχύποπτοι, επιφυλακτικοί. λάθος να αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε, τις πράξεις μας μισοτελειωμένες, τις σκέψεις μας μετέωρες, τους ανθρώπους να μας ακουμπάνε κ να φεύγουν... λάθος να κρατάμε κακίες, να πεισμώνουμε, να αντιδρούμε άσχημα κ υπερβολικά. να μην σκεφτόμαστε λογικά κ ήρεμα. 
θεωρούμε την ευτυχία μας δεδομένη, έως ότου να πληγώσουμε τους εαυτούς μας ή κάποιον άλλον. κ τότε? τότε είναι που θα πρέπει να δούμε τα πάντα γύρω μας να αλλάζουν, τότε είναι που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ποιοι κ τι αξίζει στη ζωή μας...
κανείς μας δεν ξέρει πότε ο ουρανός αποφασίζει να παίξει με τη ζωή μας. πότε είναι η στιγμή της μεγάλης αλλαγής στην κατεύθυνηση, στο μονοπάτι του καθενός... για πόσο θα έχουμε δίπλα μας τους ανθρώπους μας, για πόσο θα τους κρατάμε το χέρι. μόνο κ μόνο γι'αυτό δεν πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο απλά να κυλάει, δεν πρέπει να μην λέμε τις αλήθειες μας, δεν πρέπει να θυμώνουμε... πρέπει μόνο να εκφραζόμαστε, να κάνουμε ότι μας δίνει χαρά, να περνάμε όμορφες στιγμές με τους δικούς μας, να τους δείχνουμε πόσο τους χρειαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε.... είναι μόνο δυο κουβέντες, δυο κινήσεις που μπορούν όμως να δώσουν τόση χαρά, άλλο νόημα στη ζωή ενός ανθρώπου, στη δική μας....
μερικές φορές σπαταλάμε το χρόνο μας σε ανούσια λόγια, κ όταν η πορεία της ζωής μας φέρνει μπροστά σε άσχημες καταστάσεις τότε μόνο καταλαβαίνουμε τον πολύτιμο χρόνο που χάσαμε... κ τότε είναι αργά.... ας προσπαθήσουμε να μην είναι τόσο αργά για κάποιους....

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

κάθε τέλος μια αρχή....

κάθε τέλος μια αρχή.... όταν κλείνει μια πόρτα, κάπου, κάποια στιγμή θα ανοίξει μια άλλη, που συνήθως κρύβει κάτι πιο ενδιαφέρον από πίσω... ή τουλάχιστον αυτό θέλουμε να πιστεύουμε κ σε αυτό ελπίζουμε όλοι....
η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσαν οι γνωστές κ χιλιοειπωμένες φράσεις του τύπου: ''κάθε εμπόδιο για καλό'', ''ρόδα είναι κ γυρίζει'', ''ότι είναι να γίνει θα γίνει'', ''θα ανοίξει κ εσένα η τύχη σου''. πάντα τις θεωρούσα δικαιολογίες, λόγια που απλά αποτελούσαν ένα προσωρινό παυσίπονο για την πίκρα κ τον πόνο που αισθανόσουν μετά από μια απογοήτευση. κ όλα όσα χάθηκαν θα βρεθούν....
δεν πιστεύω ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. πολύ περισσότερο όταν εσύ έχεις επιλέξει να ασχολείσαι με αυτό το εμπόδιο! πόσο γρήγορα γυρίζει αυτή η ρόδα κ πόσο πρέπει να περιμένω για να έρθει η σειρά μου να τραβήξω το μοχλό? δεν μου αρέσει να μου λένε επειδή δεν έχω παντρευτεί να μη στενοχωριέμαι θα ανοίξει κ εμένα η τύχη μου. μα γιατί επειδή είμαι ελεύθερη είναι κλειστή? εκεί έγκειται η τύχη μας, στο γάμο κ την οικογένεια?? γιατί πρέπει να μπαίνω στη διαδικασία να σκέφτομαι κ να αγχώνομαι για το τι πρέπει να κάνω για να δελεάσω την τύχη μου, να την προκαλέσω??  
πλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τίποτα. δεν κάνεις τίποτα.... ίσως η καλύτερη αντιμετώπιση των όσων μας συμβαίνουν είναι να ασχολούμαστε τόσο όσο απαιτεί το κάθε ένα από αυτά, να μην αγχωνόμαστε κ στενοχωριόμαστε περισσότερο απ'όσο μπορούμε να αντέξουμε, να μην το βάζουμε κάτω, να μην περιμένουμε να γυρίσει κάποιος άλλος τη ρόδα για εμάς, να μην μιζεριάζουμε. το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συζητάμε με τον εαυτό μας, γνωρίζοντας πάντα τα θέλω, τα πιστεύω κ τις ανάγκες μας κ στη συνέχεια να ενεργούμε αναλόγως. γιατί κανείς μα κανείς δεν είναι σε θέση να μας συμβουλεύσει κ να μας βοηθήσει περισσότερο από εμάς τους ίδιους. γιατί όσο κοντά κ αν είμαστε με ανθρώπους, κανείς δεν ξέρει τι έχουμε στην καρδιά μας, τι κρύβεται στην ψυχή μας...
καιρός λοιπόν να κάνω μια νέα αρχή. πιστεύω ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλύτερα, πιστεύω ότι οι αποφάσεις που έχω πάρει αυτές τις μέρες θα ξεδιαλύνουν καταστάσεις κ θα με ηρεμήσουν. ήδη με έχουν ηρεμήσει. γιατί έχω αποφασίσει αυτή τη νέα αρχή να μην την αφήσω ανεκμετάλλευτη, γιατί αυτή τη φορά θα πολεμήσω μέχρι τελικής πτώσεως, (όσο άσχημη κ αν αποδειχθεί η πτώση!). άλλωστε το μόνο σίγουρο είναι ότι όσα μας πληγώνουν σαν περνούν, σαν μια ανάμνηση ζουν.....

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

οι σχέσεις των ανθρώπων...

σε παλαιότερη ανάρτησή μου είχα αναφερθεί στις σχέσεις των ανθρώπων. πρόκειται για μια συζήτηση χωρίς τέλος, χωρίς εύκολα συμπεράσματα. κάθε τόσο η καθημερινότητα, η τριβή με τους συνανθρώπους μας, συγγενείς, φίλους ή συναδέρφους, μας κάνει να αναθεωρούμε τις απόψεις μας για τις φιλίες κ τις σχέσεις μας. τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με εμένα....
κατά καιρούς όλοι μας έχουμε συνάψει σχέσεις φιλικές κ ερωτικές με ανθρώπους τους οποίους θεωρήσαμε αξιόλογους, πιστέψαμε σε αυτούς κ βασιστήκαμε πάνω τους. σχέσεις οι οποίες είτε κέρδισαν το στοίχημα του χρόνου κ της αναμενόμενης φθοράς, είτε ξεθώριασαν εύκολα κ τελικά ξεχάστηκαν. σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι νέο, για κάτι που δεν περιμένουμε ότι εν καιρώ θα συμβεί. αντιθέτως είναι απόλυτα λογικό όταν εξελισσόμαστε, όταν εκ των πραγμάτων αλλάζει η ζωή, οι ανάγκες, οι συνήθειες κ τα ενδιαφέροντά μας, να απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που υπήρξαν φίλοι κ ενίοτε ''κολλητοί'' μας, (αχ, πόσο εύκολα τελικά βάζουμε αυτές τις ταμπέλες? κολλητός, αδερφικός φίλος!). το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να  αφήσουμε κάτι τέτοιο να γίνει. πόσο εύκολα μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί που θα είναι πάντα δίπλα μας, ποιες φιλίες αξίζει να διασώσουμε, σε ποιους αξίζει να σταθούμε, για ποιους οφείλουμε να κάνουμε πράγματα. 
πάντα πίστευα ότι οι φίλοι μου είναι από τις πιο σημαντικές κληρονομιές της ζωή μου. πάντα έλεγα ότι τους φίλους τους επιλέγεις, κ άρα είσαι υπεύθυνος γι'αυτούς, εννοώντας ότι αν κάτι στραβώσει δεν ζητάς ευθύνες μόνο από αυτούς, αλλά κ από εσένα που τους εμπιστεύθηκες. πάντα έλεγα ότι οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις καλές στιγμές της ζωής, κ τα γέλια, αλλά κυρίως για τις άσχημες, τις δύσκολες κ τα κλάματα. πάντα πίστευα ότι όπως τους φέρεσαι έτσι θα σου φερθούν, ή έστω πάντα αυτό περίμενα. γιατί καλώς ή κακώς αυτό που περιμένω από τους ανθρώπους τους οποίους υπολογίζω, είναι να μου φέρονται το ίδιο με το πως τους  φέρομαι εγώ. όταν εγώ είμαι εκεί, όταν τους έχω στο μυαλό μου, όταν ξέρω τι θέλουν κ ανά πάσα στιγμή μπορώ να τους το δώσω, όταν κάνω πράγματα γι'αυτούς, ακόμα κ τα πιο απλά, θέλω το ίδιο να ξέρω ότι θα κάνουν κ αυτοί για εμένα. είναι τόσο απαιτητικό αυτό? είναι τόσο ιδιαίτερη αυτή μου η επιθυμία? δε νομίζω. νομίζω ότι όλοι μας αυτό ζητάμε, άλλωστε αυτό είναι το νόημα της φιλίας. 
τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εξαιρετικά πολύπλοκες. θα μου πεις, μα καλά τώρα το κατάλαβες? όχι, όχι τώρα. εδώ κ χρόνια μπορώ να πω. πόσες κ πόσες φορές δεν τα έχω σκεφτεί, δεν τα έχω βάλει κάτω, δεν έχω αναθεωρήσει, δεν έχω απογοητευθεί κ στενοχωρηθεί. μα τώρα τίποτα... ούτε απογοήτευση, ούτε τίποτα... ούτε καν στενοχώρια... απλά πλήρη επίγνωση των γεγονότων. κ τελικά συνειδητοποίηση ότι δίνεις ότι μπορείς να πάρεις, ότι παίρνεις ότι μπορείς να δώσεις. ως εκεί, τίποτα παραπάνω. όσο 'άσχημο' ή εγωιστικό κ αν ακούγεται....
εν κατακλείδι ξέρετε τι είναι το πιο σημαντικό? η γνώση της ύπαρξης ενός φιλικού προσώπου, η σιγουριά ότι θα απαντηθεί η κλήση σου, η βεβαιότητα ότι θα ακουστεί κ θα συμμεριστεί η χαρά κ η λύπη σου.....

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ο μεγάλος τροχός της τύχης συνεχίζει να γυρίζει.…

όλοι γύρω μας μιλούν για τις αξίες και για το πως πρέπει να τις επαναπροσδιορίσουμε... ας σταματήσουμε να δίνουμε περισσότερη σημασία απ’ όση πρέπει στις προτροπές φίλων κ ας εστιάσουμε στα προσωπικά μας πλάνα, βασιζόμενοι στο ένστικτό μας κ όχι στα όνειρα που έχουν οι άλλοι για μας. ας μην ξεχνάμε ότι οι καταστάσεις στις οποίες κατά καιρούς έχουμε βρεθεί, οι επαφές που έχουμε αναπτύξει, δημιουργούν τις συνθήκες, τις εμπειρίες, τις καταστάσεις και τα γεγονότα της ζωής μας, αυτά που πρέπει να διαχειριστούμε με σοβαρότητα κ επιφύλαξη, με βαθιά περισυλλογή. ας δώσουμε νέα πνοή σε παλιά μας σχέδια που ξεχάσαμε, σε παλιές μας συνήθειες που εγκαταλείψαμε, σε παλιές μας φιλίες που αξίζουν μια ακόμα ευκαιρία, σε παλιές μας υποσχέσεις που δεν εκπληρώσαμε. ας βάλουμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας ότι θα τα καταφέρουμε, ότι θα σταθούμε αντάξιοι των επιθυμιών κ των ονείρων μας. ας το κάνουμε όχι μόνο για εμάς αλλά κ για εκείνους που μας αγαπάνε, που μας παρατηρούν προσεκτικά, που έχουν επιλέξει να είναι δίπλα μας, που βλέπουν πράγματα σε εμάς.
άλλωστε ο μεγάλος τροχός της τύχης συνεχίζει να γυρίζει.... άλλωστε κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα.... μόνο εμείς οι ίδιοι σε εμας.....

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

διαγράφοντας το παρελθόν....

λένε πως δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου διαγράφοντας το παρελθόν.... αυτό όμως δεν είναι εύκολο κ απ' ότι λένε δεν είναι κ σωστό. πρέπει να βρεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις, ακόμα καλύτερα να βρεις τη δύναμη να συμφιλιωθείς μαζί του κ ύστερα να πας παρακάτω. ότι γίνεται δεν αλλάζει, ίσως να ξεθωριάσει λίγο, ίσως να γίνει πιο έντονο, εξαρτάται από το πως θα το διαχειριστείς. τότε που η πληγή είναι ακόμα ανοικτή, προσπαθείς όπως-όπως να την κλείσεις, με ότι βρίσκεται πρόχειρα μπροστά σου, απ' ότι μπορείς εύκολα να πιαστείς. μπαίνεις από μόνος σου σε πρόγραμμα απεξάρτησης. κλείνεις τα αυτιά σου στις σειρήνες κ ησυχάζεις, στα λόγια του αέρα που τρυπώνουν στην ψυχή κ στην καρδιά σου κ την αναστατώνουν. μαθαίνεις να αντέχεις στη σιωπή. κ συνήθως αυτό αποδίδει....
περνάεις ο καιρός κ μαζί του παίρνει όλον τον μάταιο κ άδικο πόνο. προχωράς? προσπαθείς.... το αντιμετωπίζεις? ξεκαθαρίζεις τους λογαριασμούς σου με εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που επιμένει να μένει προσκολλημένο σε μια εμμονή....
το παρελθόν μου μη ρωτάς, μη με γυρίζεις πίσω, μη μου ανάβεις τη φωτιά που προσπαθώ να σβήσω....


Σάββατο 5 Μαΐου 2012

εκλογές


την Κυριακή πρέπει να ψηφίσουμε, πρέπει να εκλέξουμε 'νέα' κυβέρνηση. βέβαια μόνο 'νέα' δεν θα είναι η Δευτέρα που θα ξημερώσει.... τίποτα το διαφορετικό δεν θα συμβεί, τίποτα δεν θα αλλάξει. θα συνεχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να μας λένε ότι όλα θα βελτιωθούν, θα συνεχίσουν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι παλεύουν για το καλό της χώρας, ότι ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους της.... κ εμείς, δυστυχώς κ πολλοί νέοι, τους πιστέψαμε, τους ακολουθήσαμε, αποφασίσαμε να τους δώσουμε άλλη μια ευκαιρία (μα πόσες ακόμα;;), τους υποστηρίξαμε... 
ομολογώ ότι ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω την Κυριακή. κ είναι η πρώτη φορά που λίγο πριν το παραβάν δεν ξέρω ποιο ψηφοδέλτιο να τραβήξω. είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια ροπή προς το οικογενειακό κόμμα, αλλά αυτή τη φορά θα κάνω την υπέρβαση. καταλαβαίνω ότι η στροφή μου αυτή, μάλλον είναι το τίποτα, μηδαμινή η διαφορά. αλλά θέλω να πιστεύω ότι ως σκεπτόμενο ον, με αντίληψη κ πολιτικό ενδιαφέρον, ως άνθρωπος παραγωγικός χρόνια τώρα, που παλεύει κάθε μέρα, που προβληματίζεται για το αύριο, που μετανιώνει για τις ενέργειες του χθες, η ψήφος μου θα κάνει τη διαφορά, την απειροελάχιστη το ξέρω.... αυτό που θέλω όμως όταν βγω από το σχολείο είναι να είμαι εντάξει με εμένα, ότι προσπάθησα έστω κ με αυτόν τον τρόπο, έστω κ τόσο λίγο να αλλάξω κάτι, ότι προσπάθησα για το καλύτερο, για το παραπάνω... 
ελπίζω και εύχομαι αυτή την Κυριακή όλοι εμείς, κυρίως οι νέοι, να δώσουμε ένα μήνυμα σε όλους αυτούς ότι είμαστε εδώ, ότι σκεπτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, κρατάμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια, ότι θέλουμε να την αξιοποιήσουμε όπως επιθυμούμε, ότι την θέλουμε με χαμόγελο... το εύχομαι.....