ΠΑΟΛΑ - ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΗ ΘΕΛΩ......

για τον υποβολέα της προηγούμενης ανάρτησης!!!!!

(κομμάτι λίγο έξω από τις μουσικές μου επιλογές, αλλά.... το λατρεύω!!! απλά....)

υποβολέας...

ένα πράγμα δεν αντέχω. τον υποβολέα!!! δεν μπορώ, δεν μου αρέσει, δεν ανέχομαι να μου λέει κάποιος τι να κάνω, τι να πω, να μου κάνει παρατήρηση ή να σχολιάζει γιατί δεν λέω, αυτό που προφανώς ο ίδιος θέλει να ακούσει, γιατί δεν εκφράζομαι ελεύθερα, πάντα βέβαια με τα δικά του δεδομένα, γιατί μια χαρά ελεύθερα μιλάω. δεν το αντέχω. δεν θέλω να έχω καμία πίεση από κανέναν, δεν θέλω να σκέφτομαι αν αυτό που θα πω θα είναι αποδεκτό κ ακόμα χειρότερα να σκέφτομαι ότι πρέπει να πω οπωσδήποτε κάτι για να μείνει ικανοποιημένος ο συνομιλητής μου.... 

όχι, δεν το ανέχομαι αυτό! δεν θέλω να έχω κανέναν υποβολέα στη ζωή μου, δεν θέλω να έχω κανέναν που να θέλει να εκφράζομαι όπως αυτός, όσο άνετα, αβίαστα ή υπερβολικά το κάνει ο ίδιος. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. πιέζομαι, τρελαίνομαι, ξενερώνω, νευριάζω... κ το αποτέλεσμα; όλη αυτή η ιστορία γυρίζει μπούμερανγκ σε αυτόν που επιμένει να φέρομαι όπως ο ίδιος θέλει κ τελικά απομακρύνομαι.

μακριά από τους υποβολείς.... ο καθένας μας έχει τον χαρακτήρα του, τον τρόπο αντιμετώπισης κ προσέγγισης των θεμάτων στη ζωή του, τον τρόπο σκέψης κ έκφρασής του.

κανένας δεν επιθυμεί να έχει έναν υποβολέα δίπλα του. κανένας δεν το ανέχεται αυτό....

μουδιάζω....

αισθάνομαι ένα μούδιασμα... ένα περίεργο μούδιασμα, μια περίεργη αίσθηση  στενοχώριας, σκοτούρας. μια αδιευκρίνιστη μελαγχολία. δεν ξέρω γιατί. ξέρω όμως ότι δεν θα έπρεπε. γιατί θεωρητικά οι μέρες μου κυλάνε όμορφα, ήρεμα.

διανύουμε την αγαπημένη μου εποχή, το καλοκαίρι. με τον ήλιο, τη θάλασσα, το ελαφρύ αεράκι, την ανέμελη διάθεση, έστω κ αν όλα γύρω μας είναι λίγο δύσκολα, για αρκετούς παραμένει ανέμελη.

διανύω μια σχετικά ήρεμη περίοδο στο γραφείο. οι δουλειές έχουν μπει σε ρυθμό, οι εκκρεμότητες έχουν μειωθεί αισθητά, οι συνάδερφοι είναι χαμογελαστοί, οι ώρες περνάνε γρήγορα.

ζω όμορφες προσωπικές μέρες, ενδιαφέρουσες, με γνωριμίες, με χαλαρή διασκέδαση. 

περνάω όμορφες προσωπικές στιγμές, με τον εαυτό μου. μόνη μου, παρέα με τη μουσική κ το βιβλίο μου, στη βεράντα μου, σαλπάρωντας στο όνειρο με ούριο άνεμο.

τότε τι? τι είναι αυτό που με ακουμπάει κ με κάνει να μαγκώνω? δεν μπορώ να το προσδιορίσω. κ όσο δεν μπορώ τόσο χειρότερα αισθάνομαι. γιατί δεν θέλω πια να έχω αυτή τη μελαγχολία μέσα μου. την άδικη κ την χωρίς λόγο ύπαρξης. δεν έχω λόγο να τη νιώθω, όταν σχεδόν τα πάντα κυλάνε με γοργούς ρυθμούς κ με ευχάριστη διάθεση. όταν κοιτάζοντας γύρω μου, κ δυστυχώς όχι πολύ μακριά από το κοντινό μου πεδίο, διαπιστώνω ότι υπάρχουν τόσες στενοχώριες, τόσα δύσκολα θέματα, τόση κούραση, τόση ταλαιπωρία, τόσα δάκρυα, τόση ανάγκη για ασφάλεια κ συμπαράσταση. μόνο κ μόνο σκεφτόμενη όλα αυτά, βλέποντας το πόσο εύκολα βουλιάζουν οι άνθρωποι στη μιζέρια τους, το πόσο απεγνωσμένα ζητάνε μια βοήθεια, μόνο για αυτό θα πρέπει τελικά να εξορκίσω την απρόσκλητη μελαγχολία που έχει ριζώσει μέσα μου.

ας μάθουμε πια να είμαστε ευχαριστημένοι με ότι έχουμε στη ζωή μας. όσο ασήμαντο ή απλό κ αν είναι για κάποιους άλλους, όσο λίγο κ αν μας φαίνεται, είναι κάτι που έχουμε κ που μας ευχαριστεί, έστω κ για λίγο, κάτι που μας κάνει να χαμογελάμε, έστω κ στιγμιαία, κάτι που καταφέραμε με κόπο ίσως να κερδίσουμε μόνοι μας, κάτι που μας ανήκει....

ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας όσοι στενοχωριόμαστε για το 'τίποτα', ότι οι μέρες των ανθρώπων είναι δύσκολες, είναι απαιτητικές, είναι ιδιότροπες, είναι λίγο χαρούμενες κ πολύ στενάχωρες. κ όταν κάποιοι έχουμε καταφέρει κ έχουμε φέρει τη ζωή μας, στο βαθμό που μπορεί ο άνθρωπος να το κάνει, κοντά στα θέλω κ στις ανάγκες μας, κοντά στις χαρές μας, κοντά στους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας, ας το απολαύσουμε αυτό. ας μην βάζουμε τρικλοποδιά οι ίδιοι στον εαυτό μας, ας μην κάνουμε μόνοι μας βήματα προς τα πίσω.

κ αν δεν τα έχω ξαναπεί αυτά... ίσως γίνομαι κουραστική, δεν πειράζει. κάθε μέρα πρέπει να τα συζητάμε με τον εαυτό μας αρχικά, ώστε να τα εμπεδώσουμε, ώστε να σταματήσουμε να μουδιάζουμε, ώστε να γίνουν κτήμα μας, όπως η καλημέρα που λέμε κάθε πρωί.

σαλπάρωντας..... με τη σκέψη, με την επιθυμία........ Found

είμαι τόσο μπερδεμένη κ απογοητευμένη. τόσο στενοχωρημένη κ πληγωμένη. για άλλη μια φορά κατάφερα να φτάσω σε αυτό το σημείο, το γνωστό πλέον... αναρωτιέμαι πως... δεν μπορώ να το πιστέψω, αδυνατώ να το χωνέψω, δεν θέλω. θέλω μόνο να γυρίσω το χρόνο πίσω, πολύ πίσω. πόσες φορές το έχω ευχηθεί αυτό κ πόσο άσχημη είναι η ευχή μου αυτή; το γνωρίζω ότι είναι ίσως το χειρότερο που μπορεί να ευχηθείς, να γυρίσεις το χρόνο πίσω, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις κάνει πολλά λάθη. λάθη που προφανώς τα αναγνωρίζεις αλλά που δυστυχώς δεν σε έχουν αλλάξει κ ίσως ακόμα χειρότερα δεν σε έχουν διδάξει τίποτα!

για άλλη μια φορά άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από την τρέλα κ τη γνώμη κάποιου άλλου. για άλλη μια φορά δεν έκανα αυτό που πίστευα 100% εγώ, για άλλη μια φορά ενώ δεν ήμουν σίγουρη γι'αυτό που πήγαινα να κάνω, γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν είναι το σωστό, το κατάλληλο για τη δεδομένη στιγμή, παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό των άλλων κ το έκανα. το αποτέλεσμα; το γνωστό. εγώ να έχω βγει λάθος, κ άδικη, να μην έχω καταφέρει αυτό που ήθελα να κάνω, να μην έχει μπορέσει ο άλλος να αντιληφθεί κ να χαρεί για αυτό που έκανα για εκείνον, να έχω χαλάσει τις μέρες ξεκούρασης μου που τόσο περίμενα, να είμαι τώρα μόνη σε ένα άδειο σπίτι, να αναρωτιέμαι γιατί πάλι, να μετανιώνω για την κίνηση μου, να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου, να κλαίω μόνη, να έχω φερθεί απότομα στον έναν φίλο που είχα δίπλα μου κ το χειρότερο να περιμένω την κίνηση, τα λόγια που θα με τραβήξουν από τη στενοχώρια μου... από αυτόν, από κάποιον... από αυτόν για τον οποίο έκανα ότι έκανα, από τον φίλο που νόμιζα ότι είχα κ τόσο έχω ανάγκη δίπλα μου τώρα... κ να μην έρχονται, να περιμένω κ να μην γίνεται τίποτα. να ελπίζω κ να ζητώ αυτή τη στιγμή απεγνωσμένα να πιαστώ να σωθώ από την κατακραυγή του εαυτού μου... αλλά τίποτα, περιμένω όλη μέρα κ τίποτα... 

πόσο λάθος ήμουν πάλι. πόσο λάθος... ένα είναι το συμπέρασμα που βγάζω από αυτή την ιστορία. ποτέ κ για κανένα λόγο δεν πρέπει να στηριζόμαστε στους άλλους. σε κανέναν. όποιος κ αν είναι αυτός. ακόμα κ αν στη φάση που είμαστε, όπως είμαστε πιστεύουμε ότι έχουμε δίπλα μας την αγαπημένη μας αδερφή, τον καλύτερο μας φίλο, τον πιο καλό σύντροφο. ποτέ δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τη γνώμη, τα πιστεύω, τα θέλω, τις ανάγκες, την παρόρμηση των άλλων. ΠΟΤΕ! μόνο ότι πιστεύουμε εμείς, ότι λέει η καρδιά μας, η ψυχή μας. όπως μας καθοδηγεί το ένστικτό μας εκείνη τη στιγμή. κ αν βγούμε  λάθος θα έχουμε να λογοδοτήσουμε μόνο στον εαυτό μας. θα έχουμε να ρίξουμε το φταίξιμο μόνο σε εμάς. κ αυτό το φταίξιμο θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε, θα μπορέσουμε να συγχωρέσουμε.

γιατί μόνοι μας είμαστε. μόνοι μας μένουμε. όταν επιστρέφουμε σπίτι, όταν κλείνουμε το τηλέφωνο, τον υπολογιστή, όταν σβήνουμε τα φώτα, όταν καθόμαστε στο άδειο σπίτι, όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας, όταν ακουμπάμε το κενό δίπλα μας... είμαστε μόνοι μας. εμείς κ η καρδιά μας, εμείς κ η λογική μας, εμείς κ το συναίσθημα μας. κ μόνο τότε κάνουμε τις πιο σοβαρές κ όμορφες συζητήσεις. ποτέ κ με κανέναν άλλον....