είμαι τόσο μπερδεμένη κ απογοητευμένη. τόσο στενοχωρημένη κ πληγωμένη. για άλλη μια φορά κατάφερα να φτάσω σε αυτό το σημείο, το γνωστό πλέον... αναρωτιέμαι πως... δεν μπορώ να το πιστέψω, αδυνατώ να το χωνέψω, δεν θέλω. θέλω μόνο να γυρίσω το χρόνο πίσω, πολύ πίσω. πόσες φορές το έχω ευχηθεί αυτό κ πόσο άσχημη είναι η ευχή μου αυτή; το γνωρίζω ότι είναι ίσως το χειρότερο που μπορεί να ευχηθείς, να γυρίσεις το χρόνο πίσω, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις κάνει πολλά λάθη. λάθη που προφανώς τα αναγνωρίζεις αλλά που δυστυχώς δεν σε έχουν αλλάξει κ ίσως ακόμα χειρότερα δεν σε έχουν διδάξει τίποτα!

για άλλη μια φορά άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από την τρέλα κ τη γνώμη κάποιου άλλου. για άλλη μια φορά δεν έκανα αυτό που πίστευα 100% εγώ, για άλλη μια φορά ενώ δεν ήμουν σίγουρη γι'αυτό που πήγαινα να κάνω, γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν είναι το σωστό, το κατάλληλο για τη δεδομένη στιγμή, παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό των άλλων κ το έκανα. το αποτέλεσμα; το γνωστό. εγώ να έχω βγει λάθος, κ άδικη, να μην έχω καταφέρει αυτό που ήθελα να κάνω, να μην έχει μπορέσει ο άλλος να αντιληφθεί κ να χαρεί για αυτό που έκανα για εκείνον, να έχω χαλάσει τις μέρες ξεκούρασης μου που τόσο περίμενα, να είμαι τώρα μόνη σε ένα άδειο σπίτι, να αναρωτιέμαι γιατί πάλι, να μετανιώνω για την κίνηση μου, να ρίχνω το φταίξιμο στον εαυτό μου, να κλαίω μόνη, να έχω φερθεί απότομα στον έναν φίλο που είχα δίπλα μου κ το χειρότερο να περιμένω την κίνηση, τα λόγια που θα με τραβήξουν από τη στενοχώρια μου... από αυτόν, από κάποιον... από αυτόν για τον οποίο έκανα ότι έκανα, από τον φίλο που νόμιζα ότι είχα κ τόσο έχω ανάγκη δίπλα μου τώρα... κ να μην έρχονται, να περιμένω κ να μην γίνεται τίποτα. να ελπίζω κ να ζητώ αυτή τη στιγμή απεγνωσμένα να πιαστώ να σωθώ από την κατακραυγή του εαυτού μου... αλλά τίποτα, περιμένω όλη μέρα κ τίποτα... 

πόσο λάθος ήμουν πάλι. πόσο λάθος... ένα είναι το συμπέρασμα που βγάζω από αυτή την ιστορία. ποτέ κ για κανένα λόγο δεν πρέπει να στηριζόμαστε στους άλλους. σε κανέναν. όποιος κ αν είναι αυτός. ακόμα κ αν στη φάση που είμαστε, όπως είμαστε πιστεύουμε ότι έχουμε δίπλα μας την αγαπημένη μας αδερφή, τον καλύτερο μας φίλο, τον πιο καλό σύντροφο. ποτέ δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τη γνώμη, τα πιστεύω, τα θέλω, τις ανάγκες, την παρόρμηση των άλλων. ΠΟΤΕ! μόνο ότι πιστεύουμε εμείς, ότι λέει η καρδιά μας, η ψυχή μας. όπως μας καθοδηγεί το ένστικτό μας εκείνη τη στιγμή. κ αν βγούμε  λάθος θα έχουμε να λογοδοτήσουμε μόνο στον εαυτό μας. θα έχουμε να ρίξουμε το φταίξιμο μόνο σε εμάς. κ αυτό το φταίξιμο θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε, θα μπορέσουμε να συγχωρέσουμε.

γιατί μόνοι μας είμαστε. μόνοι μας μένουμε. όταν επιστρέφουμε σπίτι, όταν κλείνουμε το τηλέφωνο, τον υπολογιστή, όταν σβήνουμε τα φώτα, όταν καθόμαστε στο άδειο σπίτι, όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας, όταν ακουμπάμε το κενό δίπλα μας... είμαστε μόνοι μας. εμείς κ η καρδιά μας, εμείς κ η λογική μας, εμείς κ το συναίσθημα μας. κ μόνο τότε κάνουμε τις πιο σοβαρές κ όμορφες συζητήσεις. ποτέ κ με κανέναν άλλον....