Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως......

επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως...... τα λάθη μας συμπεριλαμβάνονται? η επανάληψη τους μας βοηθάει, μας συναιτεί, μας κάνει πιο σοφούς κ πιο έξυπνους ώστε να μην τα ξανακάνουμε? μπα, δε νομίζω... κ δεν μιλάω μόνο από προσωπική πείρα, αλλά βασιζόμενη σε συζητήσεις με φίλους.
ξέρεις τι είναι να βλέπεις το λάθος, το παράλογο κ να μένεις? να βλέπεις την απογοήτευση, τη στενοχώρια να σε φλερτάρουν επικίνδυνα κ να στέκεσαι ακίνητη? να μην κάνεις, ένα διαφορετικό αυτή τη φορά, βήμα να αποφύγεις την ''καταστροφή''? ναι, ξέρω θα απαντήσουν οι περισσότεροι. αλλά μένω κ υπομένω, κ τρώω πάλι το πιάνο στο κεφάλι, κ περνάω πάλι τη στενοχώρια μόνος κ μένω σπίτι κλεισμένος περιμένοντας την αλλαγή, κ κλαίω κ πάλι μόνος, κ μιλάω πάλι μόνος κ αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά που έφταιξα, που ήμουν λάθος, που δεν αντέδρασα σωστά, που δεν μίλησα, που δεν απαίτησα, που συγχώρεσα κακώς, που αφέθηκα ενώ δεν έπρεπε.....
αυτό που πλεόν δεν αντέχω είναι η ζητιανά. δεν μπορώ άλλο να ζητιανεύω τη φιλία, το ενδιαφέρον, τη συμπαράσταση, την κουβέντα, τον έρωτα..... τίποτα από όλα αυτά. τα απαιτώ. όμως όχι με την αυταρχική έννοια που ίσως διαφαίνεται σε αυτή την κουβέντα. τα απαιτώ γιατί ξέρω ποια είμαι, τι προσφέρω στους δικούς μου ανθρώπους, τι μπορώ να κάνω για αυτούς, πως μπορώ να σταθώ δίπλα τους, πως θα είμαι πάντα εκεί όταν μου το ζητήσουν κ όταν θα το καταλάβω χωρίς να το ζητήσουν. αυτό απαιτώ κ από αυτούς. κ στενοχωριέμαι όταν δεν το λαμβάνω, όταν πρέπει να το επισημάνω, όταν συνήθως είμαι εγώ αυτή που θα κάνω το πρώτο βήμα, που θα τους πιάσω το χέρι κ θα τους πω ''ε, σε χρειάζομαι σήμερα, θέλω την παρέα σου, το λόγια σου, την παρηγοριά σου, το γέλιο σου....'' έχει νόημα έτσι, αξίζει τότε η παρηγοριά, η ανακούφιση που ίσως για λίγο θα αισθανθείς? νομίζω πως όχι. όταν ζητιανεύεις την ανακούφιση δεν έχει την ίδια αξία, κρατάει πολύ λιγότερο, κ τελικά σου μένει μια ελαφρά πικρία ότι εσύ την ''εκβίασες'', ότι ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται αμέσως πότε είσαι κάπως, πότε είσαι αλλού, πότε τον χρειάζεσαι.
ίδιες σκέψεις, ίδιες απορίες, ίδια λόγια, ίδιες συζητήσεις, ίδια συμπεράσματα, ίδια απόφαση ότι την επόμενη φορά θα είμαι πιο δυνατή κ θα φύγω αμέσως μόλις δω ότι δεν μπορώ να βασιστώ, ίδια σιγουριά ότι δεν θα στενοχωρηθώ ξανά για κανέναν που δεν αξίζει να έχω στη ζωή μου. στη ζωή μου όπως εγώ την έχω οργανώσει, με τα κριτήρια που εγώ έχω θέσει, με τις ''απαιτήσεις'' που έχω από τους άλλους στηριζόμενη σε ότι αμοιβαία μπορώ να προσφέρω. ναι, αυτή είναι η ζωή μου, αυτές είναι οι ανάγκες, οι επιθυμίες, τα θέλω, οι αδυναμίες, τα ελαττώματα, τα καλά μου, οι στενοχώριες, οι απογοητεύσεις, η ειλικρίνεια, η μουντζουφλιά μου...... αυτά είναι κ αυτά θέλω οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου, που δείχνουν ότι με καταλαβαίνουν, που με ξέρουν, που επίσης με θέλουν στη ζωή τους, να εκτιμούν κ να δέχονται....
αυτό που δεν θέλω κ δεν ανέχομαι πλέον είναι οι άνθρωποι αυτοί, που βέβαια εγώ έχω επιλέξει να με περιτριγυρίζουν, να μου γυρνάνε την πλάτη, να με αφήνουν ξεκρέμαστη, να μην μου μιλάνε, να με θεωρούν βάρος. αυτό με διαλύει. κ προτιμώ να μου το πουν ευθέως, παρά να απομακρυνθούν σιγά-σιγά κ να με αφήσουν με την απορία κ την πίκρα... άλλωστε αυτοί είναι οι πραγματικοί φίλοι, αυτοί που σου λένε τα πάντα, τα καλά κ κυρίως τα άσχημα. αυτοί είναι.......