Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

φίλοι

πάντα πίστευα ότι οι φίλοι είναι ότι καλύτερο μπορεί να σε συνοδεύσει στη ζωή. είναι η επιλογή σου, το χαμόγελο, η καθημερινότητα, το στήριγμά σου. κ όταν φεύγουν, όταν σε αφήνουν ή τους αφήνεις, αυτό που τελικά σου μένει είναι η απορία. ξαφνικά ξεχνάς τις στιγμές που έχετε περάσει μαζί κ μένεις με το θυμό, την απογοήτευση, την πικρία, το παράπονο. 
τις τελευταίες εβδομάδες έχω ακούσει για φιλίες χρόνων που διαλύθηκαν χωρίς προφανή κ σοβαρή αιτία. εκεί είναι το περίεργο κ το άσχημο της υπόθεσης 'χάνομαι με ένα φίλο'. φίλοι πολλά χρόνια για ασήμαντη αφορμή, για ένα σχόλιο της στιγμής, για μια παρεξήγηση, να τσακώνονται, να μην μιλιούνται, να μην κάνουν το βήμα της επανασύνδεσης, ακόμα χειρότερα να μην θέλουν να το κάνουν. κ αναρωτιέμαι, γιατί? τι φταίει? η περιβόητη οικονομική κρίση, στην πλάτη της οποίας πλέον ρίχνουμε όλες τις πράξεις κ τις επιλογές μας, το άγχος που οι περισσότεροι έχουμε κάθε μέρα στη ζωή μας, η αβεβαιότητα για το τι θα γίνει κ σε τι κατάσταση θα μας βρει το αύριο, η αδυναμία να ακολουθήσουμε τις επιλογές διασκέδασης της παρέας, η άρνηση να αναλάβουμε ευθύνες κ πρωτοβουλίες μέσα σε μια σχέση, τα νέα πρόσωπα που ίσως μπουν στην παρέα? όλα αυτά? ίσως κ τίποτα από αυτά. ίσως η ζωή μας κάποια στιγμή παίρνει μια τέτοια πορεία, που εκ των πραγμάτων κάποιοι άνθρωποι πλέον δεν μπορούν να συμβαδίσουν μαζί μας, δεν μας καλύπτουν, δεν μπορούν να καταλάβουν το πως κινούμαστε κ έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς τσακωμό απομακρυνόμαστε, χωρίς να ειπωθεί κάποια άσχημη κουβέντα. έτσι απλά.
παραδέχομαι ότι έχω χάσει φίλους. έχω αφήσει κ με έχουν αφήσει. κ αυτό με στεναχωρεί πολύ κ με απογοητεύει. στην αρχή, προσπάθησα να δω αν έκανα κάποιο λάθος. αν είπα κάτι που πλήγωσε τον άλλον. ρώτησα να μου πουν τι έφταιξε, για να ζητήσω συγγνώμη αν είναι δικό μου λάθος. αλλά ακόμα κ όταν ήμουν σίγουρη ότι δεν είμαι εγώ η υπαίτια της απομάκρυνσης, κ πάλι ήθελα να ξέρω το γιατί. κ πάλι περίμενα να ακούσω μια δικαιολογία από τον άλλον. τον πραγματικό λόγο για τον οποίο αποφάσισε ότι πια δεν του κάνω για παρέα. πιστεύω ότι αυτό το δικαιούμαστε όλοι μας. άλλωστε είμαστε μεγάλα παιδιά, πρέπει να μπορούμε να δικαιολογούμε τις πράξεις κ τις επιλογές μας, πρέπει να έχουμε το θάρρος να τις υποστηρίζουμε. 
όταν θες να λέγεσαι φίλους κάποιου, πρέπει να το πιστεύεις πραγματικά ότι είσαι, κ να το τροφοδοτείς κάθε μέρα. κ αν έρθει η στιγμή που πια δεν μπορείς να πορευθείς μαζί του, για όποιον λόγο, πες του το. κάνε μια όμορφη κ 'φιλική' συζήτηση. όλοι μας κάνουμε λάθη, θυμώνουμε, στενοχωριόμαστε, περνάμε δύσκολες στιγμές, ξυπνάμε κάποιες μέρες κ δεν έχουμε διάθεση, είμαστε κακόκεφοι, ακόμα κ μίζεροι, η συμπεριφορά μας είναι διαφορετική κ ίσως λίγο άσχημη. αλλά εκεί έχουμε τους φίλους μας να στηριχθούμε, να μας καταλάβουν, να μας φτιάξουν τη διάθεση. κ αν τότε δεν είναι δίπλα μας, αν τότε δεν μας καταλάβουν, κ όχι απαραίτητα να μας δικαιολογήσουν, αν δεν μας ταρακουνήσουν, δεν μας επαναφέρουν, τότε δεν ξέρω ποια έννοια αποκτά η λέξη 'φιλία'.....
γιατί 'φιλία' είναι η απόλυτη αποδοχή, αγάπη, κατανόηση. είναι ίσως το μοναδικό φάρμακο που ανακουφίζει πάντα από τον οποιοδήποτε πόνο..... είναι το φάρμακο που όλοι δικαιούμαστε κ πάντα πρέπει να έχουμε δίπλα μας.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

είναι θέμα εμπιστοσύνης....

είναι θέμα εμπιστοσύνης. οι σχέσεις των ανθρώπων... στηρίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, εκτός από κατανόηση, αγάπη, ειλικρίνεια, κλπ.....

η εμπιστοσύνη, που εύκολα χτίζεται κ ακόμα πιο εύκολα γκρεμίζεται, σε δευτερόλεπτα ίσως. το δέσιμο που έχουμε με τον συνάνθρωπό μας, με τον δικό μας άνθρωπο, η εμπιστοσύνη που του δείχνουμε στα πάντα σχεδόν,  μπορεί να διαλυθεί με μια κίνηση μόνο, μια λέξη, μια παρεξήγηση. 

ρισκάρεις να δείξεις τυφλή εμπιστοσύνη λοιπόν? είναι ρίσκο τελικά? ή απλή ανάγκη να στηριχθούμε σε κάποιον?

Δύσκολη ερώτηση, ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση, δύσκολη απόφαση να πάρεις... όταν σπάσει ο δεσμός της εμπιστοσύνης, όταν αισθανθείς την προδοσία, πρέπει να ανασυγκροτηθείς, να ανακτήσεις δυνάμεις, να σκεφτείς καθαρά κ να συγχωρέσεις. αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάς κι' όλας. πως να ξεχάσεις απ'τη μια στιγμή στην άλλη την προδοσία? γιατί κάπως έτσι αισθάνεσαι όταν ο άλλος σου δώσει το δικαίωμα να μην τον εμπιστεύεσαι, δύσκολα τον συγχωρείς. αλλά κ αν το κάνεις, αν το αποφασίσεις πόσο σίγουρος είσαι ότι θα μπορέσεις εύκολα να στηρίξεις τα κλονισμένα θεμέλια της σχέσης? πόσο χρόνο θα χρειασθεί να διαθέσεις? πόση προσπάθεια να καταβάλεις για να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς? πόση δύναμη θα πρέπει να έχεις, για να κατανοήσεις την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί? αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει...

πραγματικά δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη κ κυρίως τη διάθεση, το χρόνο, την υπομονή να προσπαθήσω. να εμπιστευθώ πάλι εύκολα, να αφεθώ στη σχέση χωρίς πολλές σκέψεις, χωρίς να φοβάμαι ότι κάτι θα στραβώσει, χωρίς να περιμένω στη γωνία έτοιμη να αντεπιτεθώ όταν αισθανθώ ότι θα απειληθούν τα αισθήματα μου, ότι θα αγνοηθούν οι προθέσεις μου. ίσως μερικές φορές είναι καλύτερα να μην γυρίσεις να κοιτάξεις αυτό που χάλασε. ίσως είναι καλύτερα να κλείσεις καλά την πόρτα κ να προχωρήσεις προς τις επόμενες. κ όταν αποφασίσεις να ανοίξεις κάποια άλλη, όταν σε καλέσουν ίσως πρέπει κ πάλι να δείξεις λίγη εμπιστοσύνη, όσο δύσκολο ή τρελό κ αν ακούγεται αυτό. γιατί δεν μπορεί να είμαστε πάντα επιφυλακτικοί κ καχύποπτοι, δεν μπορεί να κοιτάμε με μισό μάτι, δεν μπορεί να κρυβόμαστε από τις επιθυμίες κ τις ανάγκες μας. πρέπει να προσπαθήσουμε πάλι, να πέσουμε πάλι, να λερωθούμε κ να ξανασηκωθούμε, ξανά κ ξανά. δύσκολο? υπερβολικά! λυτρωτικό? σίγουρα ναι.... σκέψου όμως. δεν αξίζει ο εαυτός σου μια δεύτερη ευκαιρία?

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

κάνε μου τη χάρη κ μείνε έξω από το κεφάλι μου....

είναι τελικά άξιο απορίας.... όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνω, όσο συζητάω, τόσο ακούω τις ίδιες ιστορίες αγάπης που τελειώνουν πρόωρα κ απρόσμενα. κ όλες ή έστω οι περισσότερες, κ πάντα αυτές που αφορούν ανθρώπους των 35+, έχουν την ίδια ''λογική'' για κατάληξη.

το αγόρι συνειδητοποιεί με πόσο καλή, φιλότιμη, ευγενική, ώριμη κοπέλα σχετίζεται κ ακριβώς επειδή το κορίτσι είναι όλα αυτά, τα οποία είναι too much για αυτόν, αποφασίζει ότι δεν πρέπει να την κρατάει πίσω, δεν πρέπει να της ''τρώει'' το χρόνο... βέβαια κ το αγόρι αισθάνεται πολλά για την κοπέλα, γιατί περνάει όμορφα μαζί της, διασκεδάζει μαζί της, αυτή είναι πάρα πολύ καλή πραγματικά, είναι τέλεια, (το οποίο τελικά αποδεικνύεται ότι είναι μέγα λάθος!), αλλά μετά από πολύ σκέψη κ πριν ακόμα τα αισθήματα του γίνουν ακόμα πιο σοβαρά κ κατά συνέπεια δυσκολέψει το πράγμα, προτιμά να χωρίσουν, όσο είναι νωρίς κ εύκολο ακόμα. βέβαια είπαμε το αγόρι αισθάνεται πολλά για την κοπέλα κ την αγαπάει...!!

είναι τελικά άξιο απορίας.... πως είναι δυνατόν αφού αισθάνεται τόσα για την κοπέλα να προτιμά να χωρίσουν αντί να συνεχίσουν να είναι μαζί? πως είναι δυνατόν αφού περνάνε όμορφα κ κάνουν πράγματα που τους διασκεδάζουν να προτιμά να χωρίσουν κ να μείνει μόνος του? πως είναι δυνατόν να βάζει στη σκέψη κ στο μυαλό της λόγια κ συναισθήματα που αυτή δεν αισθάνεται, αλλά αυτός αισθάνεται? πως είναι δυνατόν να της λέει ποιο είναι το καλύτερο για αυτήν, βασιζόμενος σε αυτό που αυτός θεωρεί το καλύτερο για αυτόν? για ποιον λόγο τελικά το αγόρι προσπαθεί να πείσει την κοπέλα να δεχθεί ότι είναι καλύτερα να χωρίζεις όσο είναι νωρίς ακόμα κ πριν προλάβουν αυτά που νιώθεις να μεγαλώσουν κ να ριζώσουν μέσα σου? κ γιατί θα πρέπει να καταπνίγεις τα αισθήματα σου για τον φίλο σου? γιατί θα πρέπει να τα κόβεις από τη ρίζα όταν είναι ακόμα μικρά κ ασθενικά? 

τι θέλει επιτέλους το αγόρι? να είναι μόνο του? να μην έχει κάποιον δίπλα του να πορεύεται μαζί του, να του χαμογελάει, να το στηρίζει? δεν θέλει να αισθάνεται πράγματα, να διασκεδάζει, να έχει ένα χέρι να κρατάει? 

τι φοβάται επιτέλους το αγόρι? να νιώσει? να αγαπήσει? να αισθανθεί κάτι δυνατό κ όμορφο, να ζήσει ζωντανά, δυνατά? προφανώς δεν θέλει τίποτα από  όλα αυτά. γιατί αν τα ήθελε δεν θα έκανε πίσω, θα άφηνε τον εαυτό του να παρασυρθεί από τα αισθήματα του, θα νικούσε το συναίσθημα κ όχι η λογική στον πόλεμο που ξέσπασε μέσα του, θα ζούσε τις στιγμές, θα χαιρόταν για τα αισθήματα που θα τον πλημμύριζαν...

όμως αγόρι αυτά είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου ανασφάλειες, ο δικός σου πόλεμος, δεν είναι κ της κοπέλας. της κοπέλας είναι άλλες οι επιθυμίες. μη βάζεις στο κεφάλι της σκέψεις, λόγια, απόψεις, θεωρίες που δεν ισχύουν, που δεν σου έχει εκμυστηρευτεί, που δεν έχει καν σκεφτεί... άσε την κοπέλα να εκφρασθεί όπως αυτή θέλει, όπως πιστεύει, όπως αισθάνεται πραγματικά, όπως το ζει, όπως θέλει να το ζήσει... άσε το μυαλό κ την καρδιά της ελεύθερα, να ακούει μόνο αυτά, να βασισθεί μόνο σε αυτά κ να πορευτεί σύμφωνα με όσα θα την προστάξουν να κάνει... άσε τη να παλέψει στο δικό της πόλεμο, άσε τη να επιλέξει το δικό της νικητή...

κάνε μου τη χάρη αγόρι και μείνε έξω από το κεφάλι της κοπέλας....

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Χτίσε μια γέφυρα

υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις τι να σκεφτείς, τι να πεις, πως να αντιδράσεις....
υπάρχουν άνθρωποι που σε μπλοκάρουν, που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό, που σε εκπλήσσουν με τα λόγια τους, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι με τις πράξεις τους.... κ είναι αυτοί οι άνθρωποι που δίνουν νόημα στις μέρες σου, αυτοί που θέλεις τόσο να ακούς, που σε ηρεμούν, αυτοί που ποθείς, που σου δημιουργούν τα πιο όμορφα συναισθήματα, που σε αφήνουν με ένα χαμόγελο....
κ ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο μπορεί να αλλάξει κάποιος τη ζωή σου, πόσο μπορεί να αναστατώσει την καρδιά σου, πόσο μπορεί να σε παρασύρει σε άλλες σκέψεις όμορφες, χαρούμενες, αληθινές.... πόσο εύκολα μπορεί να σε μετατρέψει σε άλλον άνθρωπο....
ίσως αυτό σε τρομάξει, σε ανησυχήσει, σε κάνει να αισθανθείς περίεργα.... ίσως σου δημιουργήσει ένα περίεργο συναίσθημα, κάτι το ανεπαίσθητο που δεν θα μπορείς να ερμηνεύσεις.... αλλά όμως τελικά είναι τόσο όμορφο, τόσο επιθυμητό, τόσο αναζωογονητικό, τόσο υπέροχο....
μόνο πρόσεξε, όταν βρεθεί αυτός ο άνθρωπος στο δρόμο σου να τον αναγνωρίσεις, να τον δεχτείς, να μην τον αφήσεις να απομακρυνθεί, να τον εκτιμήσεις, να του εκφράσεις τα συναισθήματα σου, να μην ντραπείς να του δείξεις τι έχεις στο μυαλό σου, τι κρύβει η καρδιά σου γι'αυτόν, να είσαι ειλικρινής απέναντι του, να του χαρίσεις την πιο μεγάλη κ ζεστή αγκαλιά σου, το πιο γλυκό σου βλέμμα.... λίγα λόγια κ μερικές απλές πράξεις μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο τόσο ευτυχισμένο, μπορούν να του δώσουν τέτοια ικανοποίηση....
υπάρχει κάτι πιο όμορφο στη ζωή μας τελικά από το να έχουμε δίπλα μας κάποιον που του δίνουμε κ μας δίνει την ψυχή του, που μας έχει κ τον έχουμε στην καρδιά κ στη σκέψη μας όλη μέρα? όχι δεν υπάρχει, είναι η πραγματική κ μόνη αληθινή αξία στη ζωή μας....
υπάρχουν άνθρωποι που χτίζουν μια γέφυρα εκεί που εσύ βλέπεις μόνο το κενό....
αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πάντα.....