Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

'Έχω την αίσθηση ότι ίσως σε έφερα σε δύσκολη θέση... Δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου. Είχες απόλυτο δίκιο σε ότι είπες.....'
οκ. γιατί εγώ έχω πάλι την αίσθηση ότι πρόκειται για την κλασική πλέον ατάκα ενός άνδρα που δεν ξέρει τι θέλει, που ξέρει όμως ότι είναι λάθος, ότι την έχει κάνει τη ζημιά κ που προσπαθεί με τον γνωστό σε όλες μας τρόπο, (δηλ του προσπαθώ να σου επιβεβαιώσω πόσο σωστή είσαι, αλλά....) να δικαιολογηθεί κ να μας πείσει για τις αγνές προθέσεις του, απέναντι σε εμάς κ ενίοτε στην κοπέλα του που συνήθως κάπου υπάρχει στο background της όλης ιστορίας.
ξέρεις τι θα ήθελα επιτέλους για μια φορά να ακούσω? ότι έχω δίκιο, ναι. αλλά από έναν άνθρωπο ο οποίος θα μείνει. δεν θα το πει κ θα φύγει, γιατί δεν μπορεί να κάνεις αλλιώς, γιατί δεν το έχει ξαναζήσει αυτό, πρώτη φορά του συμβαίνει. γιατί δεν το είχε σχεδιάσει, απλά του προέκυψε, κ δεν ξέρει πως να αντιδράσει. γιατί τα πράγματα τελευταία είναι περίεργα με την κοπέλα του background.
αλλά εγώ είμαι ένα τόσο ξεχωριστό κ αξιόλογο άτομο.... μα φίλε μου όταν εμφανίζεται στο δρόμο σου ένα τέτοιο ιδιαίτερο άτομο, προσπαθείς να το κρατήσεις. με αλήθειες... δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου κ στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές? τότε, μείνε μακριά. από βαρύγδουπες δηλώσεις κ κινήσεις που σε θίγουν κ προσβάλουν....

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

οι φιλίες που δημιουργούμε οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο ιδιαίτερες, σημαντικές, μοναδικές, παντοτινές, ειλικρινείς, δύσκολες... ο λόγος που ξεκινάει μια φιλία, το που βασίζεται, πως εξελίσσεται, τι ζητάει, που αποσκοπεί; ένα μυστήριο..... μια φιλία μεταξύ άνδρα-γυναίκας; τώρα μάλιστα... αυτό κ αν δεν είναι ΤΟ μυστήριο... υπάρχει, μπορεί να σταθεί, μπορεί να είναι πραγματική, ανιδιοτελής, να μην υπάρξει για μια στιγμή ο ερωτισμός; δύσκολη ερώτηση, πολύπλοκη απάντηση.
κάποτε θα έλεγα ναι, τώρα ξέρω πως όχι. από προσωπική εμπειρία. κάποτε υπήρξε για εμένα η απόλυτη φιλία με έναν άνδρα. γιατί απόλυτη; γιατί μεταξύ μας υπήρχε πλήρης κατανόηση, επαφή, κοινή νοοτροπία, λογική, σκέψεις, θέλω. ναι, υπήρχαν όλα αυτά. αν είχαμε κ την κατάλληλη χημεία θα έλεγα ότι ήταν 'ο άνθρωπος μου', αυτός που με καταλάβαινε, που ήταν πάντα δίπλα μου, που συζητούσαμε τα πάντα, που ήμασταν κάθε μέρα μαζί, που είχαμε περπατήσει όλη την Αθήνα, που είχαμε ταξιδέψει, που είχαμε γελάσει, που είχαμε ζήσει ώρες κ στιγμές απίστευτες, μοναδικές. κ ήταν 'ο άνθρωπος μου' αλλά ήταν μόνο για εμένα, εγώ δεν ήμουν για αυτόν. κ εκεί λοιπόν κάτι άλλαξε, για εμένα, όχι για αυτόν. γιατί τότε ήταν που κατάλαβα ότι μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει απλή, αγνή φιλία, μεταξύ άνδρα-γυναίκας. κάποιος από τους 2 θα το χαλάσει, με την έννοια ότι θα το δει αλλιώς, δεν θα αντέξει την άρνηση, την απόρριψη του έρωτα, την αδιαφορία τη στιγμή που θα ζητάει την απόλυτη προσοχή, δεν θα αντέξει να δει το τρίτο πρόσωπο να εισβάλει στη δική τους μοναδική σχέση κ να διεκδικεί τον έρωτα του....
αλλά η απλή φιλία με έναν άνδρα μπορεί να κρατήσει για πάντα, να είναι πολύ σημαντική κ πολύ πιο σταθερή από μια αντίστοιχη με μια γυναίκα. πιστεύω ότι οι άνδρες όταν βλέπουν μια γυναίκα αποκλειστικά κ μόνο σαν φίλη, την κατανοούν πλήρως, τη δέχονται κ την αντέχουν όπως είναι, τη συμβουλεύουν, κ τη συμβουλεύονται, την αγαπούν πολύ περισσότερο.... δεν είναι περίεργο; ναι, είναι αλλά είναι κ η αλήθεια. έτσι τουλάχιστον έχω καταλάβει εγώ μετά από την 'φιλία' μου με έναν άνδρα ο οποίος όταν ήμασταν οι απλοί, καλοί φίλοι ήταν υπόδειγμα κ αυτό που κάθε άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, θα ζητούσε από έναν πραγματικό φίλο. όταν υποψιάστηκε ότι έχει μπει το ζιζάνιο του έρωτα μέσα μου, μεταλλάχθηκε σε αυτό που εμείς οι γυναίκες εύκολα προσδίδουμε στους άνδρες, αδιάφορο κ απόμακρο....
δεν σκοπεύω να είμαι κατηγορηματική ότι δεν υφίσταται κ δεν μπορεί μια τέτοια φιλία να σταθεί στην καθημερινότητά μας. αντιθέτως, θα πω ότι ίσως τις πιο σημαντικές, ολοκληρωμένες κ ενδιαφέρουσες συζητήσεις τις έχω κάνει με άνδρες. αυτό που πρέπει όλοι μας να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι όλου του είδους οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι μοναδικές, ιδιαίτερες κ σημαντικές. όλες πρέπει κ οφείλουμε να προσπαθούμε να τις διαφυλάσσουμε, να τις στηρίζουμε κ να τις τροφοδοτούμε, με ενδιαφέρον, ειλικρίνεια, συνεχή παρουσία κ κυρίως αγάπη.... κ για όλες θα πρέπει να ξέρουμε πότε είναι η στιγμή να δώσουμε περισσότερα ή να τις 'αφήσουμε'.....

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

μια αίσθηση απελπισίας με κατακλύζει.... αισθάνομαι ότι δεν έχω από που να πιαστώ, από που να πάρω δύναμη, ότι δεν υπάρχει κάποιος να μου απλώσει το χέρι, να του δώσω το δικό μου, να με στηρίξει, να τον στηρίξω, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.... αισθάνομαι μουδιασμένη, αγχωμένη, με την ψυχραιμία μου να με εγκαταλείπει....
βλέπω ότι δεν υπάρχει πια τίποτα στην καθημερινότητά μας που να μας δίνει την ώθηση να χαμογελάσουμε. δεν υπάρχει η προσωπική ευτυχία, η επαγγελματική σταθερότητα, η κατανόηση μεταξύ φίλων, η διάθεση να κάνουμε διαφορετικά πράγματα, να μαζευτούμε στα σπίτια με φίλους, να γελάσουμε, να ταξιδέψουμε, να οργανώσουμε το οτιδήποτε για αύριο, δεν υπάρχει πλέον η έννοια του ''προγραμματίζω να....'' κ ακόμα χειρότερα δεν υπάρχει η διάθεση, να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε, να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο, κάτι που ουσιαστικά θα έπρεπε να μας δίνει τη δύναμη να κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία, που θα μας κρατούσε χαμογελαστούς κάθε μέρα, που θα μας έκανε να θέλουμε να επιστρέψουμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας, στην ασφάλεια μιας αγκαλιάς που θα μας βοηθούσε να ξεχάσουμε τη μέρα που περάσαμε, αυτά που είδαμε, ή ακούσαμε, που θα μας έσβηνε την απελπισία κ τη θλίψη από το πρόσωπο μας...
κ είμαι σίγουρη ότι κανένας μας δεν έχει σκεφτεί πόσο άσχημο είναι αυτό. πόσο άδικο κ σκληρό για τον εαυτό μας να φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να πιστέψουμε ότι το μπορούμε, να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να ονειρευτεί....