Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ώρα να φεύγουμε summer girl....

ώρα να φεύγουμε summer girl.... ώρα να απομακρυνθούμε από αυτή την πόλη... αυτή την αφιλόξενη κ τελικά ''ξένη'' σε μας που την ζούμε καθημερινά πόλη. αλλά δυστυχώς όχι για πολύ. όχι για μέρες, μήνες ίσως κ για πάντα. μόνο για μερικές μέρες ξενασιάς, χαλάρωσης, ηρεμίας κ ξεκούρασης (ελπίζω!!) δηλ όλα αυτά που δεν μπορούμε να γευτούμε στην Αθήνα.
μακάρι να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες ζωής μας, οι συνήθειες μας, οι ανάγκες μας, οι ζωές μας. μακάρι να ήταν όοοολα αλλιώς. κ όσο πικρά ή άδικα ή περίεργα ακούγονται αυτά μου τα λόγια, πραγματικά έχουν υπάρξει στιγμές που έχω ευχηθεί με όλη μου την καρδιά να ήταν η ζωή μου άλλη. οι επιλογές μου άλλες. οι αντιδράσεις μου διαφορετικές. οι έρωτες μου πραγματικοί.....
καλά να περάσουμε ότι κ αν κάνουμε τις μέρες που μας έχουν μείνει μέχρι να πούμε καλό χειμώνα....

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

διακοπές: μια περίοδος ταξιδιού κ χαλάρωσης, όπου παίρνεις τα διπλάσια ρούχα κ τα μισά λεφτά απ'όσα χρειάζεσαι.......

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

το φιλαράκι

πάντα αναρωτιόμουν τι σημαίνει πραγματικός φίλος, αληθινός, πιστός ή όπως συνήθως λέμε, 'ο κολλητός μου'... η έκφραση 'αδερφικός φίλος' πάντα μου ξίνιζε, τη θεωρούσα λίγο ψεύτικη, υποκριτική ή μάλλον καλύτερα κάτι που πολύ-πολύ δύσκολα μπορεί να είναι αλήθεια, να ισχύει.
με το πέρασμα των χρόνων απέκτησα πολύ καλές φίλες, 2-3 από αυτές τις θεωρούσα τις καλύτερές μου. ήταν άτομα που ακόμα κ αν δεν βλεπόμασταν συχνά, τις είχα πάντα στο μυαλό μου, μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο κ ήταν οι πρώτες που θα μάθαιναν τα νέα μου, καλά ή όχι. ακόμα κ έτσι όμως δύσκολα χρησιμοποιώ το χαρακτηρισμό 'η κολλητή μου'. προτιμώ να λέω 'η καλυτερή μου φίλη'.
κάποια στιγμή βρέθηκα στο σημείο να έχω έναν πολύ καλό φίλο, έναν άντρα. κ ήταν πράγματι πολύ καλός μου φίλος. η σχέση μας είχε φτάσει στη φάση όπου περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί του παρά με τις 2-3 πολύ καλές μου φίλες. βλεπόμασταν σχεδόν κάθε μέρα, μιλούσαμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα, χανόμασταν πολύ συχνά σε πολύωρες βόλτες στην Αθήνα, συζητούσαμε ότι μας απασχολούσε, μαγειρεύαμε, καθόμασταν σπίτι κ απλά χαζεύαμε στη βεράντα, πίναμε, ταξιδεύαμε. όλα αυτά που κάνουν οι κολλητοί. κ ήταν τόσο όμορφα. ήταν ένα διάστημα που πραγματικά θεωρούσα ότι είχα βρει τον άνθρωπο μου, ότι είχα δίπλα μου κάποιον που θα ήταν πάντα εκεί για εμένα κ θα ήμουν κ εγώ για αυτόν, ανά πάσα στιγμή. αλλά.....
αλλά, ξαφνικά κ λόγω κάποιων αλλαγών που έγιναν στη ζωή μας, τα πράγματα άλλαξαν. ξαφνικά ελλατώθηκαν τα πολλά τηλεφωνήματα, μειώθηκαν ακόμα περισσότερο οι κοινές μας έξοδοι, κ βρεθήκαμε να μιλάμε σπάνια κ κυρίως παγερά κ αδιάφορα.
κ εγώ βρέθηκα πάλι στο σημείο να αναρωτιέμαι: τι είναι τελικά πραγματική φιλία, πως χαρακτηρίζεις κάποιον κολλητό σου, πως τον κρατάς, τι κάνει αυτός για εσένα κ τι εσύ για αυτόν?
τώρα πλέον ξέρω ότι η αληθινή φιλία πολύ δύσκολα υπάρχει. ένας πραγματικός φίλος δύσκολα δημιουργείται, δύσκολα συντηρείται κ δύσκολα παραμένει. δεν ξέρω ποια είναι η 'συνταγή', δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει ο καθένας από τη μεριά του για να μείνει δυνατή μια φιλία στο πέρασμα του χρόνου, για να μην αλλοιωθεί από τις αλλαγές στην καθημερινότητά μας, για να μην ξεθωριάσει όταν νέα πρόσωπα μπουν στη ζωή μας.
αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι ένας πραγματικός/αληθινός φίλος είναι πάντα εκεί για εσένα, είναι στα δύσκολα κ στα ευχάριστα δίπλα σου, είναι εκεί όταν θα τον πάρεις τηλέφωνο, όταν θα έχεις την ανάγκη να τον ακούσεις κ να τον δεις, θα σε κάνει να γελάς, θα σε προσέχει, θα σε σκέφτεται, θα σε έχει στο μυαλό του, θα σε καταλαβαίνει, θα σε μαλώνει όταν πρέπει, θα σου κρατάει το χέρι όταν χρειάζεται, θα κάνει πέρα τον εγωισμό του, θα έχει το θάρρος να σου ανοίγει την καρδιά κ το μυαλό του, θα ξέρει να ζητάει συγνώμη όταν θα έχει λάθος κ κυρίως θα σε αγαπάει γι'αυτό που είσαι, γι'αυτό που μπορείς να δώσεις, για τον άνθρωπο που έχει απέναντι του...
εγώ νόμιζα ότι αυτόν τον φίλο τον είχα βρει.... αλλά.........


Το Filaraki/Το φιλαρακι

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

με συγχωρείς. με συγχωρείς? μου λείπεις...

''με συγχωρείς. με συγχωρείς? μου λείπεις...''
τρεις φράσεις, μια ερώτηση, μια διαπίστωση, μια αλήθεια, που λένε τόσα πολλά, που σημαίνουν τόσα πολλά για εσένα που τα λες για αυτόν που τα δέχεται.... σημαίνουν τόσα μόνο αν τα εννοείς, αν τα πιστεύεις, αν τα έχεις σκεφτεί καλά, αν τα λες με όλη σου την καρδιά, με όλο σου το θάρρος, με όλη τη δύναμη της ψυχής σου....
σημαίνουν τόσα πολλά αν κ μόνο τα πεις.... μπορείς όμως να το κάνεις αυτό? έχεις τη δύναμη, το θάρρος? μπορείς να βάλεις κάτω τις σκέψεις σου, να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου κ να πεις δυνατά στον εαυτό σου κ στον άνθρωπο απένανστι σου αυτό που πιστεύεις, αυτό που θέλεις, αυτό που σκέφτεσαι?? μάλλον όχι, γιατί αν το μπορούσες, θα το είχες κάνει ήδη, θα είχες στείλει αυτό το μήνυμα, θα είχες κάνει αυτό το τηλεφώνημα. θα είχες πει αυτές τις 2-3 λέξεις που είναι τόσο απλές αλλά σημαίνουν τόσα για τον άλλον. κ δεν το έκανες, υποθέτω όχι γιατί δεν το θέλεις, αλλά γιατί δεν ξέρεις αν το μπορείς, γιατί δεν ξέρεις τι θέλεις τελικά να πεις κ να κάνεις στη ζωή σου, γιατί απλά δεν έχεις το θάρρος... ποτέ δεν το είχες... μακάρι κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής σου να το βρεις, για να είσαι έτοιμος για άλλες καταστάσεις, για άλλες δύσκολες στιγμές, για άλλες περιπέτειες....