Κυριακή 27 Μαΐου 2012

κανείς μας δεν ξέρει πότε ο ουρανός θα παίξει με τη ζωή μας...

μερικές φορές νομίζω ότι σπαταλάμε τα λόγια κ τις στιγμές μας κ δεν εκμεταλλευόμαστε το χρόνο μας για να πούμε ότι έχουμε στην καρδιά μας, ότι αισθανόμαστε, όταν έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε.... ντροπή? αδυναμία εξωτερίκευσης των συναισθημάτων μας? αναισθησία προς ότι μας περιβάλλει? αδιαφορία για τους ανθρώπους γύρω μας? ότι κ αν είναι, είναι λάθος. λάθος να κρυβόμαστε, να ντρεπόμαστε, να φοβόμαστε τις αντιδράσεις κ τις συνέπειες των λόγων κ των πράξεών μας. λάθος να μαζευόμαστε, να είμαστε καχύποπτοι, επιφυλακτικοί. λάθος να αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε, τις πράξεις μας μισοτελειωμένες, τις σκέψεις μας μετέωρες, τους ανθρώπους να μας ακουμπάνε κ να φεύγουν... λάθος να κρατάμε κακίες, να πεισμώνουμε, να αντιδρούμε άσχημα κ υπερβολικά. να μην σκεφτόμαστε λογικά κ ήρεμα. 
θεωρούμε την ευτυχία μας δεδομένη, έως ότου να πληγώσουμε τους εαυτούς μας ή κάποιον άλλον. κ τότε? τότε είναι που θα πρέπει να δούμε τα πάντα γύρω μας να αλλάζουν, τότε είναι που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ποιοι κ τι αξίζει στη ζωή μας...
κανείς μας δεν ξέρει πότε ο ουρανός αποφασίζει να παίξει με τη ζωή μας. πότε είναι η στιγμή της μεγάλης αλλαγής στην κατεύθυνηση, στο μονοπάτι του καθενός... για πόσο θα έχουμε δίπλα μας τους ανθρώπους μας, για πόσο θα τους κρατάμε το χέρι. μόνο κ μόνο γι'αυτό δεν πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο απλά να κυλάει, δεν πρέπει να μην λέμε τις αλήθειες μας, δεν πρέπει να θυμώνουμε... πρέπει μόνο να εκφραζόμαστε, να κάνουμε ότι μας δίνει χαρά, να περνάμε όμορφες στιγμές με τους δικούς μας, να τους δείχνουμε πόσο τους χρειαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε.... είναι μόνο δυο κουβέντες, δυο κινήσεις που μπορούν όμως να δώσουν τόση χαρά, άλλο νόημα στη ζωή ενός ανθρώπου, στη δική μας....
μερικές φορές σπαταλάμε το χρόνο μας σε ανούσια λόγια, κ όταν η πορεία της ζωής μας φέρνει μπροστά σε άσχημες καταστάσεις τότε μόνο καταλαβαίνουμε τον πολύτιμο χρόνο που χάσαμε... κ τότε είναι αργά.... ας προσπαθήσουμε να μην είναι τόσο αργά για κάποιους....

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

κάθε τέλος μια αρχή....

κάθε τέλος μια αρχή.... όταν κλείνει μια πόρτα, κάπου, κάποια στιγμή θα ανοίξει μια άλλη, που συνήθως κρύβει κάτι πιο ενδιαφέρον από πίσω... ή τουλάχιστον αυτό θέλουμε να πιστεύουμε κ σε αυτό ελπίζουμε όλοι....
η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσαν οι γνωστές κ χιλιοειπωμένες φράσεις του τύπου: ''κάθε εμπόδιο για καλό'', ''ρόδα είναι κ γυρίζει'', ''ότι είναι να γίνει θα γίνει'', ''θα ανοίξει κ εσένα η τύχη σου''. πάντα τις θεωρούσα δικαιολογίες, λόγια που απλά αποτελούσαν ένα προσωρινό παυσίπονο για την πίκρα κ τον πόνο που αισθανόσουν μετά από μια απογοήτευση. κ όλα όσα χάθηκαν θα βρεθούν....
δεν πιστεύω ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. πολύ περισσότερο όταν εσύ έχεις επιλέξει να ασχολείσαι με αυτό το εμπόδιο! πόσο γρήγορα γυρίζει αυτή η ρόδα κ πόσο πρέπει να περιμένω για να έρθει η σειρά μου να τραβήξω το μοχλό? δεν μου αρέσει να μου λένε επειδή δεν έχω παντρευτεί να μη στενοχωριέμαι θα ανοίξει κ εμένα η τύχη μου. μα γιατί επειδή είμαι ελεύθερη είναι κλειστή? εκεί έγκειται η τύχη μας, στο γάμο κ την οικογένεια?? γιατί πρέπει να μπαίνω στη διαδικασία να σκέφτομαι κ να αγχώνομαι για το τι πρέπει να κάνω για να δελεάσω την τύχη μου, να την προκαλέσω??  
πλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τίποτα. δεν κάνεις τίποτα.... ίσως η καλύτερη αντιμετώπιση των όσων μας συμβαίνουν είναι να ασχολούμαστε τόσο όσο απαιτεί το κάθε ένα από αυτά, να μην αγχωνόμαστε κ στενοχωριόμαστε περισσότερο απ'όσο μπορούμε να αντέξουμε, να μην το βάζουμε κάτω, να μην περιμένουμε να γυρίσει κάποιος άλλος τη ρόδα για εμάς, να μην μιζεριάζουμε. το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συζητάμε με τον εαυτό μας, γνωρίζοντας πάντα τα θέλω, τα πιστεύω κ τις ανάγκες μας κ στη συνέχεια να ενεργούμε αναλόγως. γιατί κανείς μα κανείς δεν είναι σε θέση να μας συμβουλεύσει κ να μας βοηθήσει περισσότερο από εμάς τους ίδιους. γιατί όσο κοντά κ αν είμαστε με ανθρώπους, κανείς δεν ξέρει τι έχουμε στην καρδιά μας, τι κρύβεται στην ψυχή μας...
καιρός λοιπόν να κάνω μια νέα αρχή. πιστεύω ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλύτερα, πιστεύω ότι οι αποφάσεις που έχω πάρει αυτές τις μέρες θα ξεδιαλύνουν καταστάσεις κ θα με ηρεμήσουν. ήδη με έχουν ηρεμήσει. γιατί έχω αποφασίσει αυτή τη νέα αρχή να μην την αφήσω ανεκμετάλλευτη, γιατί αυτή τη φορά θα πολεμήσω μέχρι τελικής πτώσεως, (όσο άσχημη κ αν αποδειχθεί η πτώση!). άλλωστε το μόνο σίγουρο είναι ότι όσα μας πληγώνουν σαν περνούν, σαν μια ανάμνηση ζουν.....

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

οι σχέσεις των ανθρώπων...

σε παλαιότερη ανάρτησή μου είχα αναφερθεί στις σχέσεις των ανθρώπων. πρόκειται για μια συζήτηση χωρίς τέλος, χωρίς εύκολα συμπεράσματα. κάθε τόσο η καθημερινότητα, η τριβή με τους συνανθρώπους μας, συγγενείς, φίλους ή συναδέρφους, μας κάνει να αναθεωρούμε τις απόψεις μας για τις φιλίες κ τις σχέσεις μας. τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με εμένα....
κατά καιρούς όλοι μας έχουμε συνάψει σχέσεις φιλικές κ ερωτικές με ανθρώπους τους οποίους θεωρήσαμε αξιόλογους, πιστέψαμε σε αυτούς κ βασιστήκαμε πάνω τους. σχέσεις οι οποίες είτε κέρδισαν το στοίχημα του χρόνου κ της αναμενόμενης φθοράς, είτε ξεθώριασαν εύκολα κ τελικά ξεχάστηκαν. σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι νέο, για κάτι που δεν περιμένουμε ότι εν καιρώ θα συμβεί. αντιθέτως είναι απόλυτα λογικό όταν εξελισσόμαστε, όταν εκ των πραγμάτων αλλάζει η ζωή, οι ανάγκες, οι συνήθειες κ τα ενδιαφέροντά μας, να απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που υπήρξαν φίλοι κ ενίοτε ''κολλητοί'' μας, (αχ, πόσο εύκολα τελικά βάζουμε αυτές τις ταμπέλες? κολλητός, αδερφικός φίλος!). το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να  αφήσουμε κάτι τέτοιο να γίνει. πόσο εύκολα μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί που θα είναι πάντα δίπλα μας, ποιες φιλίες αξίζει να διασώσουμε, σε ποιους αξίζει να σταθούμε, για ποιους οφείλουμε να κάνουμε πράγματα. 
πάντα πίστευα ότι οι φίλοι μου είναι από τις πιο σημαντικές κληρονομιές της ζωή μου. πάντα έλεγα ότι τους φίλους τους επιλέγεις, κ άρα είσαι υπεύθυνος γι'αυτούς, εννοώντας ότι αν κάτι στραβώσει δεν ζητάς ευθύνες μόνο από αυτούς, αλλά κ από εσένα που τους εμπιστεύθηκες. πάντα έλεγα ότι οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις καλές στιγμές της ζωής, κ τα γέλια, αλλά κυρίως για τις άσχημες, τις δύσκολες κ τα κλάματα. πάντα πίστευα ότι όπως τους φέρεσαι έτσι θα σου φερθούν, ή έστω πάντα αυτό περίμενα. γιατί καλώς ή κακώς αυτό που περιμένω από τους ανθρώπους τους οποίους υπολογίζω, είναι να μου φέρονται το ίδιο με το πως τους  φέρομαι εγώ. όταν εγώ είμαι εκεί, όταν τους έχω στο μυαλό μου, όταν ξέρω τι θέλουν κ ανά πάσα στιγμή μπορώ να τους το δώσω, όταν κάνω πράγματα γι'αυτούς, ακόμα κ τα πιο απλά, θέλω το ίδιο να ξέρω ότι θα κάνουν κ αυτοί για εμένα. είναι τόσο απαιτητικό αυτό? είναι τόσο ιδιαίτερη αυτή μου η επιθυμία? δε νομίζω. νομίζω ότι όλοι μας αυτό ζητάμε, άλλωστε αυτό είναι το νόημα της φιλίας. 
τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εξαιρετικά πολύπλοκες. θα μου πεις, μα καλά τώρα το κατάλαβες? όχι, όχι τώρα. εδώ κ χρόνια μπορώ να πω. πόσες κ πόσες φορές δεν τα έχω σκεφτεί, δεν τα έχω βάλει κάτω, δεν έχω αναθεωρήσει, δεν έχω απογοητευθεί κ στενοχωρηθεί. μα τώρα τίποτα... ούτε απογοήτευση, ούτε τίποτα... ούτε καν στενοχώρια... απλά πλήρη επίγνωση των γεγονότων. κ τελικά συνειδητοποίηση ότι δίνεις ότι μπορείς να πάρεις, ότι παίρνεις ότι μπορείς να δώσεις. ως εκεί, τίποτα παραπάνω. όσο 'άσχημο' ή εγωιστικό κ αν ακούγεται....
εν κατακλείδι ξέρετε τι είναι το πιο σημαντικό? η γνώση της ύπαρξης ενός φιλικού προσώπου, η σιγουριά ότι θα απαντηθεί η κλήση σου, η βεβαιότητα ότι θα ακουστεί κ θα συμμεριστεί η χαρά κ η λύπη σου.....

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ο μεγάλος τροχός της τύχης συνεχίζει να γυρίζει.…

όλοι γύρω μας μιλούν για τις αξίες και για το πως πρέπει να τις επαναπροσδιορίσουμε... ας σταματήσουμε να δίνουμε περισσότερη σημασία απ’ όση πρέπει στις προτροπές φίλων κ ας εστιάσουμε στα προσωπικά μας πλάνα, βασιζόμενοι στο ένστικτό μας κ όχι στα όνειρα που έχουν οι άλλοι για μας. ας μην ξεχνάμε ότι οι καταστάσεις στις οποίες κατά καιρούς έχουμε βρεθεί, οι επαφές που έχουμε αναπτύξει, δημιουργούν τις συνθήκες, τις εμπειρίες, τις καταστάσεις και τα γεγονότα της ζωής μας, αυτά που πρέπει να διαχειριστούμε με σοβαρότητα κ επιφύλαξη, με βαθιά περισυλλογή. ας δώσουμε νέα πνοή σε παλιά μας σχέδια που ξεχάσαμε, σε παλιές μας συνήθειες που εγκαταλείψαμε, σε παλιές μας φιλίες που αξίζουν μια ακόμα ευκαιρία, σε παλιές μας υποσχέσεις που δεν εκπληρώσαμε. ας βάλουμε ένα στοίχημα με τον εαυτό μας ότι θα τα καταφέρουμε, ότι θα σταθούμε αντάξιοι των επιθυμιών κ των ονείρων μας. ας το κάνουμε όχι μόνο για εμάς αλλά κ για εκείνους που μας αγαπάνε, που μας παρατηρούν προσεκτικά, που έχουν επιλέξει να είναι δίπλα μας, που βλέπουν πράγματα σε εμάς.
άλλωστε ο μεγάλος τροχός της τύχης συνεχίζει να γυρίζει.... άλλωστε κανείς δεν μας χρωστάει τίποτα.... μόνο εμείς οι ίδιοι σε εμας.....

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

διαγράφοντας το παρελθόν....

λένε πως δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου διαγράφοντας το παρελθόν.... αυτό όμως δεν είναι εύκολο κ απ' ότι λένε δεν είναι κ σωστό. πρέπει να βρεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις, ακόμα καλύτερα να βρεις τη δύναμη να συμφιλιωθείς μαζί του κ ύστερα να πας παρακάτω. ότι γίνεται δεν αλλάζει, ίσως να ξεθωριάσει λίγο, ίσως να γίνει πιο έντονο, εξαρτάται από το πως θα το διαχειριστείς. τότε που η πληγή είναι ακόμα ανοικτή, προσπαθείς όπως-όπως να την κλείσεις, με ότι βρίσκεται πρόχειρα μπροστά σου, απ' ότι μπορείς εύκολα να πιαστείς. μπαίνεις από μόνος σου σε πρόγραμμα απεξάρτησης. κλείνεις τα αυτιά σου στις σειρήνες κ ησυχάζεις, στα λόγια του αέρα που τρυπώνουν στην ψυχή κ στην καρδιά σου κ την αναστατώνουν. μαθαίνεις να αντέχεις στη σιωπή. κ συνήθως αυτό αποδίδει....
περνάεις ο καιρός κ μαζί του παίρνει όλον τον μάταιο κ άδικο πόνο. προχωράς? προσπαθείς.... το αντιμετωπίζεις? ξεκαθαρίζεις τους λογαριασμούς σου με εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που επιμένει να μένει προσκολλημένο σε μια εμμονή....
το παρελθόν μου μη ρωτάς, μη με γυρίζεις πίσω, μη μου ανάβεις τη φωτιά που προσπαθώ να σβήσω....


Σάββατο 5 Μαΐου 2012

εκλογές


την Κυριακή πρέπει να ψηφίσουμε, πρέπει να εκλέξουμε 'νέα' κυβέρνηση. βέβαια μόνο 'νέα' δεν θα είναι η Δευτέρα που θα ξημερώσει.... τίποτα το διαφορετικό δεν θα συμβεί, τίποτα δεν θα αλλάξει. θα συνεχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να μας λένε ότι όλα θα βελτιωθούν, θα συνεχίσουν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι παλεύουν για το καλό της χώρας, ότι ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους της.... κ εμείς, δυστυχώς κ πολλοί νέοι, τους πιστέψαμε, τους ακολουθήσαμε, αποφασίσαμε να τους δώσουμε άλλη μια ευκαιρία (μα πόσες ακόμα;;), τους υποστηρίξαμε... 
ομολογώ ότι ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω την Κυριακή. κ είναι η πρώτη φορά που λίγο πριν το παραβάν δεν ξέρω ποιο ψηφοδέλτιο να τραβήξω. είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια ροπή προς το οικογενειακό κόμμα, αλλά αυτή τη φορά θα κάνω την υπέρβαση. καταλαβαίνω ότι η στροφή μου αυτή, μάλλον είναι το τίποτα, μηδαμινή η διαφορά. αλλά θέλω να πιστεύω ότι ως σκεπτόμενο ον, με αντίληψη κ πολιτικό ενδιαφέρον, ως άνθρωπος παραγωγικός χρόνια τώρα, που παλεύει κάθε μέρα, που προβληματίζεται για το αύριο, που μετανιώνει για τις ενέργειες του χθες, η ψήφος μου θα κάνει τη διαφορά, την απειροελάχιστη το ξέρω.... αυτό που θέλω όμως όταν βγω από το σχολείο είναι να είμαι εντάξει με εμένα, ότι προσπάθησα έστω κ με αυτόν τον τρόπο, έστω κ τόσο λίγο να αλλάξω κάτι, ότι προσπάθησα για το καλύτερο, για το παραπάνω... 
ελπίζω και εύχομαι αυτή την Κυριακή όλοι εμείς, κυρίως οι νέοι, να δώσουμε ένα μήνυμα σε όλους αυτούς ότι είμαστε εδώ, ότι σκεπτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, κρατάμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια, ότι θέλουμε να την αξιοποιήσουμε όπως επιθυμούμε, ότι την θέλουμε με χαμόγελο... το εύχομαι.....

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

ο άντρας του σπιτιού.....



είμαι γυναίκα ανεξάρτητη. επαγγελματικά, οικονομικά, προσωπικά. είμαι ευαίσθητη, σκληρή, δύσκολη, απαιτητική. είμαι το εργαζόμενο κορίτσι, το αθλούμενο κορίτσι, η νοικοκυρά, η τελειομανής, η κολλημένη με την καθαριότητα, με την τάξη μέσα στο σπίτι, στη ζωή μου γενικότερα. οκ, είμαι αρκετά κοντά στους δικούς μου κ αυτό με κάνει να ''εκμεταλλεύομαι'' ώρες-ώρες τις ανέσεις και τις παροχές που αυτό προσφέρει.... αλλά ουσιαστικά είμαι μόνη κ προσπαθώ να τα βγάζω πέρα μόνη. κ τα καταφέρνω πιστεύω αρκετά καλά.....
σε συζήτηση με ένα φίλο πριν καιρό μου είπε ότι οι σημερινές γυναίκες το ''παίζουν'' ευαίσθητες, γιατί προφανώς πιστεύουν ότι αυτό θέλουν να βλέπουν στο πρόσωπο τους οι άντρες. γιατί πιστεύουν ότι με την ιδέα ότι είναι το αδύναμο φύλο, θα τους ''ρίξουν''. αυτό που έχω να πω είναι ότι οι κλασικές, οι σωστές, οι νορμάλ, οι προσγειωμένες γυναίκες, δεν ντύνονται ένα διαφορετικό ρόλο κάθε μέρα. δεν παίζουν με ποσοστά ευαισθησίας κ σκληρότητας στη ζωή τους. είναι αυτές που είναι, εκφράζονται όπως νιώθουν, εκπέμπουν ότι αισθάνονται.... κ πάντα συναρτήσει αυτών που βιώνουν στην καθημερινότητά τους, ανάλογα με το πως ήταν η μέρα που πέρασε, τι έκαναν, τι αντιμετώπισαν. 
αν το βράδυ που θα επιστρέψεις σπίτι έχεις την ανάγκη μιας αγκαλιάς, μιας συζήτησης, μιας καθησυχαστικής κουβέντας, αυτό δεν δηλώνει ότι είσαι το αδύναμο κοριτσάκι που θέλει πάντα να στηρίζεται σε κάποιον. δηλώνει επίσης ώριμο κ κατασταλαγμένο άτομο που ξέρει ότι αυτές οι απλές πράξεις μπορούν απλά να σε ανακουφίσουν.... ο άντρας, φίλος ή δεσμός, που θα το αντιληφθεί αυτό θα είναι επίσης ο ώριμος, συνειδητοποιημένος άνθρωπος. αυτός που αξίζει να είναι ''ο άντρας του σπιτιού''.... κ ας δώσει ο καθένας μας όποια έννοια θέλει σε αυτή τη φράση.........