οι σχέσεις των ανθρώπων...

σε παλαιότερη ανάρτησή μου είχα αναφερθεί στις σχέσεις των ανθρώπων. πρόκειται για μια συζήτηση χωρίς τέλος, χωρίς εύκολα συμπεράσματα. κάθε τόσο η καθημερινότητα, η τριβή με τους συνανθρώπους μας, συγγενείς, φίλους ή συναδέρφους, μας κάνει να αναθεωρούμε τις απόψεις μας για τις φιλίες κ τις σχέσεις μας. τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με εμένα....

κατά καιρούς όλοι μας έχουμε συνάψει σχέσεις φιλικές κ ερωτικές με ανθρώπους τους οποίους θεωρήσαμε αξιόλογους, πιστέψαμε σε αυτούς κ βασιστήκαμε πάνω τους. σχέσεις οι οποίες είτε κέρδισαν το στοίχημα του χρόνου κ της αναμενόμενης φθοράς, είτε ξεθώριασαν εύκολα κ τελικά ξεχάστηκαν. σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι νέο, για κάτι που δεν περιμένουμε ότι εν καιρώ θα συμβεί. αντιθέτως είναι απόλυτα λογικό όταν εξελισσόμαστε, όταν εκ των πραγμάτων αλλάζει η ζωή, οι ανάγκες, οι συνήθειες κ τα ενδιαφέροντά μας, να απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που υπήρξαν φίλοι κ ενίοτε ''κολλητοί'' μας, (αχ, πόσο εύκολα τελικά βάζουμε αυτές τις ταμπέλες? κολλητός, αδερφικός φίλος!). το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να  αφήσουμε κάτι τέτοιο να γίνει. πόσο εύκολα μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι αυτοί που θα είναι πάντα δίπλα μας, ποιες φιλίες αξίζει να διασώσουμε, σε ποιους αξίζει να σταθούμε, για ποιους οφείλουμε να κάνουμε πράγματα. 

πάντα πίστευα ότι οι φίλοι μου είναι από τις πιο σημαντικές κληρονομιές της ζωή μου. πάντα έλεγα ότι τους φίλους τους επιλέγεις, κ άρα είσαι υπεύθυνος γι'αυτούς, εννοώντας ότι αν κάτι στραβώσει δεν ζητάς ευθύνες μόνο από αυτούς, αλλά κ από εσένα που τους εμπιστεύθηκες. πάντα έλεγα ότι οι φίλοι δεν είναι μόνο για τις καλές στιγμές της ζωής, κ τα γέλια, αλλά κυρίως για τις άσχημες, τις δύσκολες κ τα κλάματα. πάντα πίστευα ότι όπως τους φέρεσαι έτσι θα σου φερθούν, ή έστω πάντα αυτό περίμενα. γιατί καλώς ή κακώς αυτό που περιμένω από τους ανθρώπους τους οποίους υπολογίζω, είναι να μου φέρονται το ίδιο με το πως τους  φέρομαι εγώ. όταν εγώ είμαι εκεί, όταν τους έχω στο μυαλό μου, όταν ξέρω τι θέλουν κ ανά πάσα στιγμή μπορώ να τους το δώσω, όταν κάνω πράγματα γι'αυτούς, ακόμα κ τα πιο απλά, θέλω το ίδιο να ξέρω ότι θα κάνουν κ αυτοί για εμένα. είναι τόσο απαιτητικό αυτό? είναι τόσο ιδιαίτερη αυτή μου η επιθυμία? δε νομίζω. νομίζω ότι όλοι μας αυτό ζητάμε, άλλωστε αυτό είναι το νόημα της φιλίας. 

τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εξαιρετικά πολύπλοκες. θα μου πεις, μα καλά τώρα το κατάλαβες? όχι, όχι τώρα. εδώ κ χρόνια μπορώ να πω. πόσες κ πόσες φορές δεν τα έχω σκεφτεί, δεν τα έχω βάλει κάτω, δεν έχω αναθεωρήσει, δεν έχω απογοητευθεί κ στενοχωρηθεί. μα τώρα τίποτα... ούτε απογοήτευση, ούτε τίποτα... ούτε καν στενοχώρια... απλά πλήρη επίγνωση των γεγονότων. κ τελικά συνειδητοποίηση ότι δίνεις ότι μπορείς να πάρεις, ότι παίρνεις ότι μπορείς να δώσεις. ως εκεί, τίποτα παραπάνω. όσο 'άσχημο' ή εγωιστικό κ αν ακούγεται....
εν κατακλείδι ξέρετε τι είναι το πιο σημαντικό? η γνώση της ύπαρξης ενός φιλικού προσώπου, η σιγουριά ότι θα απαντηθεί η κλήση σου, η βεβαιότητα ότι θα ακουστεί κ θα συμμεριστεί η χαρά κ η λύπη σου.....