Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

φίλοι

πάντα πίστευα ότι οι φίλοι είναι ότι καλύτερο μπορεί να σε συνοδεύσει στη ζωή. είναι η επιλογή σου, το χαμόγελο, η καθημερινότητα, το στήριγμά σου. κ όταν φεύγουν, όταν σε αφήνουν ή τους αφήνεις, αυτό που τελικά σου μένει είναι η απορία. ξαφνικά ξεχνάς τις στιγμές που έχετε περάσει μαζί κ μένεις με το θυμό, την απογοήτευση, την πικρία, το παράπονο. 
τις τελευταίες εβδομάδες έχω ακούσει για φιλίες χρόνων που διαλύθηκαν χωρίς προφανή κ σοβαρή αιτία. εκεί είναι το περίεργο κ το άσχημο της υπόθεσης 'χάνομαι με ένα φίλο'. φίλοι πολλά χρόνια για ασήμαντη αφορμή, για ένα σχόλιο της στιγμής, για μια παρεξήγηση, να τσακώνονται, να μην μιλιούνται, να μην κάνουν το βήμα της επανασύνδεσης, ακόμα χειρότερα να μην θέλουν να το κάνουν. κ αναρωτιέμαι, γιατί? τι φταίει? η περιβόητη οικονομική κρίση, στην πλάτη της οποίας πλέον ρίχνουμε όλες τις πράξεις κ τις επιλογές μας, το άγχος που οι περισσότεροι έχουμε κάθε μέρα στη ζωή μας, η αβεβαιότητα για το τι θα γίνει κ σε τι κατάσταση θα μας βρει το αύριο, η αδυναμία να ακολουθήσουμε τις επιλογές διασκέδασης της παρέας, η άρνηση να αναλάβουμε ευθύνες κ πρωτοβουλίες μέσα σε μια σχέση, τα νέα πρόσωπα που ίσως μπουν στην παρέα? όλα αυτά? ίσως κ τίποτα από αυτά. ίσως η ζωή μας κάποια στιγμή παίρνει μια τέτοια πορεία, που εκ των πραγμάτων κάποιοι άνθρωποι πλέον δεν μπορούν να συμβαδίσουν μαζί μας, δεν μας καλύπτουν, δεν μπορούν να καταλάβουν το πως κινούμαστε κ έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο, χωρίς τσακωμό απομακρυνόμαστε, χωρίς να ειπωθεί κάποια άσχημη κουβέντα. έτσι απλά.
παραδέχομαι ότι έχω χάσει φίλους. έχω αφήσει κ με έχουν αφήσει. κ αυτό με στεναχωρεί πολύ κ με απογοητεύει. στην αρχή, προσπάθησα να δω αν έκανα κάποιο λάθος. αν είπα κάτι που πλήγωσε τον άλλον. ρώτησα να μου πουν τι έφταιξε, για να ζητήσω συγγνώμη αν είναι δικό μου λάθος. αλλά ακόμα κ όταν ήμουν σίγουρη ότι δεν είμαι εγώ η υπαίτια της απομάκρυνσης, κ πάλι ήθελα να ξέρω το γιατί. κ πάλι περίμενα να ακούσω μια δικαιολογία από τον άλλον. τον πραγματικό λόγο για τον οποίο αποφάσισε ότι πια δεν του κάνω για παρέα. πιστεύω ότι αυτό το δικαιούμαστε όλοι μας. άλλωστε είμαστε μεγάλα παιδιά, πρέπει να μπορούμε να δικαιολογούμε τις πράξεις κ τις επιλογές μας, πρέπει να έχουμε το θάρρος να τις υποστηρίζουμε. 
όταν θες να λέγεσαι φίλους κάποιου, πρέπει να το πιστεύεις πραγματικά ότι είσαι, κ να το τροφοδοτείς κάθε μέρα. κ αν έρθει η στιγμή που πια δεν μπορείς να πορευθείς μαζί του, για όποιον λόγο, πες του το. κάνε μια όμορφη κ 'φιλική' συζήτηση. όλοι μας κάνουμε λάθη, θυμώνουμε, στενοχωριόμαστε, περνάμε δύσκολες στιγμές, ξυπνάμε κάποιες μέρες κ δεν έχουμε διάθεση, είμαστε κακόκεφοι, ακόμα κ μίζεροι, η συμπεριφορά μας είναι διαφορετική κ ίσως λίγο άσχημη. αλλά εκεί έχουμε τους φίλους μας να στηριχθούμε, να μας καταλάβουν, να μας φτιάξουν τη διάθεση. κ αν τότε δεν είναι δίπλα μας, αν τότε δεν μας καταλάβουν, κ όχι απαραίτητα να μας δικαιολογήσουν, αν δεν μας ταρακουνήσουν, δεν μας επαναφέρουν, τότε δεν ξέρω ποια έννοια αποκτά η λέξη 'φιλία'.....
γιατί 'φιλία' είναι η απόλυτη αποδοχή, αγάπη, κατανόηση. είναι ίσως το μοναδικό φάρμακο που ανακουφίζει πάντα από τον οποιοδήποτε πόνο..... είναι το φάρμακο που όλοι δικαιούμαστε κ πάντα πρέπει να έχουμε δίπλα μας.