μια αίσθηση απελπισίας με κατακλύζει.... αισθάνομαι ότι δεν έχω από που να πιαστώ, από που να πάρω δύναμη, ότι δεν υπάρχει κάποιος να μου απλώσει το χέρι, να του δώσω το δικό μου, να με στηρίξει, να τον στηρίξω, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.... αισθάνομαι μουδιασμένη, αγχωμένη, με την ψυχραιμία μου να με εγκαταλείπει....
βλέπω ότι δεν υπάρχει πια τίποτα στην καθημερινότητά μας που να μας δίνει την ώθηση να χαμογελάσουμε. δεν υπάρχει η προσωπική ευτυχία, η επαγγελματική σταθερότητα, η κατανόηση μεταξύ φίλων, η διάθεση να κάνουμε διαφορετικά πράγματα, να μαζευτούμε στα σπίτια με φίλους, να γελάσουμε, να ταξιδέψουμε, να οργανώσουμε το οτιδήποτε για αύριο, δεν υπάρχει πλέον η έννοια του ''προγραμματίζω να....'' κ ακόμα χειρότερα δεν υπάρχει η διάθεση, να ονειρευτούμε, να ερωτευτούμε, να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο, κάτι που ουσιαστικά θα έπρεπε να μας δίνει τη δύναμη να κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία, που θα μας κρατούσε χαμογελαστούς κάθε μέρα, που θα μας έκανε να θέλουμε να επιστρέψουμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας, στην ασφάλεια μιας αγκαλιάς που θα μας βοηθούσε να ξεχάσουμε τη μέρα που περάσαμε, αυτά που είδαμε, ή ακούσαμε, που θα μας έσβηνε την απελπισία κ τη θλίψη από το πρόσωπο μας...
κ είμαι σίγουρη ότι κανένας μας δεν έχει σκεφτεί πόσο άσχημο είναι αυτό. πόσο άδικο κ σκληρό για τον εαυτό μας να φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να πιστέψουμε ότι το μπορούμε, να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να ονειρευτεί....