είναι τελικά άξιο απορίας.... όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνω, όσο συζητάω, τόσο ακούω τις ίδιες ιστορίες αγάπης που τελειώνουν πρόωρα κ απρόσμενα. κ όλες ή έστω οι περισσότερες, κ πάντα αυτές που αφορούν ανθρώπους των 35+, έχουν την ίδια ''λογική'' για κατάληξη.
το αγόρι συνειδητοποιεί με πόσο καλή, φιλότιμη, ευγενική, ώριμη κοπέλα σχετίζεται κ ακριβώς επειδή το κορίτσι είναι όλα αυτά, τα οποία είναι too much για αυτόν, αποφασίζει ότι δεν πρέπει να την κρατάει πίσω, δεν πρέπει να της ''τρώει'' το χρόνο... βέβαια κ το αγόρι αισθάνεται πολλά για την κοπέλα, γιατί περνάει όμορφα μαζί της, διασκεδάζει μαζί της, αυτή είναι πάρα πολύ καλή πραγματικά, είναι τέλεια, (το οποίο τελικά αποδεικνύεται ότι είναι μέγα λάθος!), αλλά μετά από πολύ σκέψη κ πριν ακόμα τα αισθήματα του γίνουν ακόμα πιο σοβαρά κ κατά συνέπεια δυσκολέψει το πράγμα, προτιμά να χωρίσουν, όσο είναι νωρίς κ εύκολο ακόμα. βέβαια είπαμε το αγόρι αισθάνεται πολλά για την κοπέλα κ την αγαπάει...!!
είναι τελικά άξιο απορίας.... πως είναι δυνατόν αφού αισθάνεται τόσα για την κοπέλα να προτιμά να χωρίσουν αντί να συνεχίσουν να είναι μαζί? πως είναι δυνατόν αφού περνάνε όμορφα κ κάνουν πράγματα που τους διασκεδάζουν να προτιμά να χωρίσουν κ να μείνει μόνος του? πως είναι δυνατόν να βάζει στη σκέψη κ στο μυαλό της λόγια κ συναισθήματα που αυτή δεν αισθάνεται, αλλά αυτός αισθάνεται? πως είναι δυνατόν να της λέει ποιο είναι το καλύτερο για αυτήν, βασιζόμενος σε αυτό που αυτός θεωρεί το καλύτερο για αυτόν? για ποιον λόγο τελικά το αγόρι προσπαθεί να πείσει την κοπέλα να δεχθεί ότι είναι καλύτερα να χωρίζεις όσο είναι νωρίς ακόμα κ πριν προλάβουν αυτά που νιώθεις να μεγαλώσουν κ να ριζώσουν μέσα σου? κ γιατί θα πρέπει να καταπνίγεις τα αισθήματα σου για τον φίλο σου? γιατί θα πρέπει να τα κόβεις από τη ρίζα όταν είναι ακόμα μικρά κ ασθενικά?
τι θέλει επιτέλους το αγόρι? να είναι μόνο του? να μην έχει κάποιον δίπλα του να πορεύεται μαζί του, να του χαμογελάει, να το στηρίζει? δεν θέλει να αισθάνεται πράγματα, να διασκεδάζει, να έχει ένα χέρι να κρατάει?
τι φοβάται επιτέλους το αγόρι? να νιώσει? να αγαπήσει? να αισθανθεί κάτι δυνατό κ όμορφο, να ζήσει ζωντανά, δυνατά? προφανώς δεν θέλει τίποτα από όλα αυτά. γιατί αν τα ήθελε δεν θα έκανε πίσω, θα άφηνε τον εαυτό του να παρασυρθεί από τα αισθήματα του, θα νικούσε το συναίσθημα κ όχι η λογική στον πόλεμο που ξέσπασε μέσα του, θα ζούσε τις στιγμές, θα χαιρόταν για τα αισθήματα που θα τον πλημμύριζαν...
όμως αγόρι αυτά είναι οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου ανασφάλειες, ο δικός σου πόλεμος, δεν είναι κ της κοπέλας. της κοπέλας είναι άλλες οι επιθυμίες. μη βάζεις στο κεφάλι της σκέψεις, λόγια, απόψεις, θεωρίες που δεν ισχύουν, που δεν σου έχει εκμυστηρευτεί, που δεν έχει καν σκεφτεί... άσε την κοπέλα να εκφρασθεί όπως αυτή θέλει, όπως πιστεύει, όπως αισθάνεται πραγματικά, όπως το ζει, όπως θέλει να το ζήσει... άσε το μυαλό κ την καρδιά της ελεύθερα, να ακούει μόνο αυτά, να βασισθεί μόνο σε αυτά κ να πορευτεί σύμφωνα με όσα θα την προστάξουν να κάνει... άσε τη να παλέψει στο δικό της πόλεμο, άσε τη να επιλέξει το δικό της νικητή...
κάνε μου τη χάρη αγόρι και μείνε έξω από το κεφάλι της κοπέλας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου