μουδιάζω....

αισθάνομαι ένα μούδιασμα... ένα περίεργο μούδιασμα, μια περίεργη αίσθηση  στενοχώριας, σκοτούρας. μια αδιευκρίνιστη μελαγχολία. δεν ξέρω γιατί. ξέρω όμως ότι δεν θα έπρεπε. γιατί θεωρητικά οι μέρες μου κυλάνε όμορφα, ήρεμα.

διανύουμε την αγαπημένη μου εποχή, το καλοκαίρι. με τον ήλιο, τη θάλασσα, το ελαφρύ αεράκι, την ανέμελη διάθεση, έστω κ αν όλα γύρω μας είναι λίγο δύσκολα, για αρκετούς παραμένει ανέμελη.

διανύω μια σχετικά ήρεμη περίοδο στο γραφείο. οι δουλειές έχουν μπει σε ρυθμό, οι εκκρεμότητες έχουν μειωθεί αισθητά, οι συνάδερφοι είναι χαμογελαστοί, οι ώρες περνάνε γρήγορα.

ζω όμορφες προσωπικές μέρες, ενδιαφέρουσες, με γνωριμίες, με χαλαρή διασκέδαση. 

περνάω όμορφες προσωπικές στιγμές, με τον εαυτό μου. μόνη μου, παρέα με τη μουσική κ το βιβλίο μου, στη βεράντα μου, σαλπάρωντας στο όνειρο με ούριο άνεμο.

τότε τι? τι είναι αυτό που με ακουμπάει κ με κάνει να μαγκώνω? δεν μπορώ να το προσδιορίσω. κ όσο δεν μπορώ τόσο χειρότερα αισθάνομαι. γιατί δεν θέλω πια να έχω αυτή τη μελαγχολία μέσα μου. την άδικη κ την χωρίς λόγο ύπαρξης. δεν έχω λόγο να τη νιώθω, όταν σχεδόν τα πάντα κυλάνε με γοργούς ρυθμούς κ με ευχάριστη διάθεση. όταν κοιτάζοντας γύρω μου, κ δυστυχώς όχι πολύ μακριά από το κοντινό μου πεδίο, διαπιστώνω ότι υπάρχουν τόσες στενοχώριες, τόσα δύσκολα θέματα, τόση κούραση, τόση ταλαιπωρία, τόσα δάκρυα, τόση ανάγκη για ασφάλεια κ συμπαράσταση. μόνο κ μόνο σκεφτόμενη όλα αυτά, βλέποντας το πόσο εύκολα βουλιάζουν οι άνθρωποι στη μιζέρια τους, το πόσο απεγνωσμένα ζητάνε μια βοήθεια, μόνο για αυτό θα πρέπει τελικά να εξορκίσω την απρόσκλητη μελαγχολία που έχει ριζώσει μέσα μου.

ας μάθουμε πια να είμαστε ευχαριστημένοι με ότι έχουμε στη ζωή μας. όσο ασήμαντο ή απλό κ αν είναι για κάποιους άλλους, όσο λίγο κ αν μας φαίνεται, είναι κάτι που έχουμε κ που μας ευχαριστεί, έστω κ για λίγο, κάτι που μας κάνει να χαμογελάμε, έστω κ στιγμιαία, κάτι που καταφέραμε με κόπο ίσως να κερδίσουμε μόνοι μας, κάτι που μας ανήκει....

ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας όσοι στενοχωριόμαστε για το 'τίποτα', ότι οι μέρες των ανθρώπων είναι δύσκολες, είναι απαιτητικές, είναι ιδιότροπες, είναι λίγο χαρούμενες κ πολύ στενάχωρες. κ όταν κάποιοι έχουμε καταφέρει κ έχουμε φέρει τη ζωή μας, στο βαθμό που μπορεί ο άνθρωπος να το κάνει, κοντά στα θέλω κ στις ανάγκες μας, κοντά στις χαρές μας, κοντά στους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας, ας το απολαύσουμε αυτό. ας μην βάζουμε τρικλοποδιά οι ίδιοι στον εαυτό μας, ας μην κάνουμε μόνοι μας βήματα προς τα πίσω.

κ αν δεν τα έχω ξαναπεί αυτά... ίσως γίνομαι κουραστική, δεν πειράζει. κάθε μέρα πρέπει να τα συζητάμε με τον εαυτό μας αρχικά, ώστε να τα εμπεδώσουμε, ώστε να σταματήσουμε να μουδιάζουμε, ώστε να γίνουν κτήμα μας, όπως η καλημέρα που λέμε κάθε πρωί.