κολλάω....

είναι φοβερό το πως κολλάμε σε ανθρώπους κ καταστάσεις. πως μένουμε σε γεγονότα που μας έχουν σημαδέψει ή σκεφτόμαστε ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι δίπλα μας. πιστεύω ότι όλοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας κολλήσαμε με κάποιον. τον σκεφτόμασταν συνέχεια, περιμέναμε από αυτόν να μας κοιτάξει ή να κάνει πράγματα για εμάς. αλλά αυτό δεν γινόταν. αλλά εμείς? εμείς ήμασταν ερωτευμένοι, κολλημένοι στη φιλία, είχαμε ανάγκη την προσοχή του... ότι κ αν ήταν, μέναμε εκεί, περιμένοντας. μέναμε εκεί κοιτάζοντας πίσω, περνώντας οι μέρες χωρίς να στρέψουμε το κεφάλι δίπλα μας για να δούμε αυτούς που περνούσαν κ ίσως ενδιαφερόντουσαν πραγματικά, χωρίς να γυρίσουμε το κεφάλι μπροστά  για να προχωρήσουμε επιτέλους ξένοιαστα στη ζωή μας.

είναι άσχημο να μένουμε κολλημένοι σε ελλιπείς σχέσεις, που δεν μας γεμίζουν, που δεν μας δίνουν χαρά, που δεν μας χαρίζουν το χαμόγελο κάθε μέρα. είναι άσχημο να το ξέρουμε, να το έχουμε ξαναζήσει, να λέμε στον εαυτό μας ότι την επόμενη φορά θα φερθούμε διαφορετικά, πιο έξυπνα για εμάς, αλλά να παραμένουμε. γιατί δεν θέλουμε να καταθέσουμε τα όπλα, γιατί πιστεύουμε ότι οι άλλοι θα καταλάβουν ότι αξίζουμε, ότι θα αλλάξουν ξαφνικά γνώμη κ θα μας αγαπήσουν, ότι θα γίνει κάτι που θα τους κάνει να ενδιαφερθούν.

είναι τόσο λάθος κ τόσο κρίμα για εμάς. γιατί οι μέρες κυλάνε. οι άνθρωποι περνάνε δίπλα μας κ μας αγγίζουν, αλλά βλέπουν το κενό μας βλέμμα, βλέπουν τη ματιά μας στραμμένη κάπου μακριά, κ δεν στέκονται, φεύγουν. γιατί όλοι μας θέλουμε να είμαστε σε μια σχέση, οποιασδήποτε μορφής, αλλά να είμαστε 100% εκεί, να δίνουμε κ να παίρνουμε ότι μπορούμε, ότι μας αναλογεί.... γιατί είναι τόσο ψυχοφθόρο να κολλάμε σε απελπισμένες καταστάσεις, σε τελειωμένες ιστορίες, σε αδιάφορους ανθρώπους....

σταμάτα να κολλάς, να μην προχωράς, να μένεις στο παρελθόν, στο πέφτεις στο κενό....

πόσο εύκολο να ονοματίζουμε πρόσωπα κ καταστάσεις

αφορμή για τις σημερινές μου σκέψεις είναι το σχόλιο ενός 'φίλου' στο facebook, το οποίο σας παραθέτω ακριβώς όπως το διατύπωσε: 'otan vreite mia kalh k swsth gunaika peite mou na anapsw mia lampada.giati pio eukola kanei kaneis kuvernhsh sthn ellada twra para vriskeis swsth gunaika...telos!!!!

η συνέχεια σχεδόν γνωστή, τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση αμέτρητα, ο διάλογος μεταξύ αυτού κ μιας φίλης του χαρακτηριστικός της αδυναμίας επικοινωνίας μεταξύ των δύο φύλων για το γνωστό θέμα, το θέμα που ταλανίζει όλες τις συζητήσεις μας. ένα από αυτά τα σχόλια του 'φίλου' μου είναι κ το εξής: 'sto exw xana pei otan dineis eukairies se enan anuparkto den ftaiei ekeinos pou thn pairnei alla ekeines pou tis dinoun.' και 'den eipa gia mia kuria pou dinei eukairies eipa gia enan anuparkto pou polles kai kala kuries..anoigoun ta podia...'

εγώ το μόνο που έγραψα, στη δικιά μου σελίδα βέβαια, σε μορφή σχολίου, διαπίστωσης κ ίσως λίγο αγανάκτησης ήταν το εξής: 'πόσο εύκολο να ονοματίζουμε πρόσωπα κ καταστάσεις, σχεδόν πάντα χωρίς να μετράμε τη δική μας συμπεριφορά, χωρίς να αναλογιζόμαστε για την εντύπωση που εμείς κάνουμε/δίνουμε... πόσο απλό να βάζουμε ταμπέλες, να κατακρίνουμε κ να απορρίπτουμε...'

δεν σκοπεύω να το αναλύσω περισσότερο, ούτε όμως κ να ασχοληθώ για πολύ. το μόνο που σκέφτηκα όταν διάβασα την ανάρτηση του φίλου ήταν ότι δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κατακρίνουμε τις γυναίκες που θα δώσουν την ευκαιρία σε κάποιον, πότε κ πως θεωρούμε ότι θα πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες κ ποιες είναι αυτές? ποιος κρίνει ποιος είναι ο υπαρκτός ή ο ανύπαρκτος, για ποιο λόγο ο άντρας που θα σε πλησιάσει για να σε γνωρίσει κ θα αρχίσει να λέει τις γνωστές σε όλες μας τελικά αερολογίες αυτομάτως δεν καρφιτσώνει την ταμπέλα του γελοίου κ ανύπαρκτου στο πουκάμισο του, γιατί το να κάνεις sex με κάποιον σε μετατρέπει σε εύκολη κ όχι κυρία? κ γιατί εν τέλει να μην είναι αυτός ο εύκολος που με επίσης τρομερή ευκολία κ άνεση κατεβάζει τα παντελόνια του....??