που να σαι τώρα που γυρνάς....

που να σαι τώρα που γυρνάς.... δεν ακούς που σε φωνάζω? δεν ''ακούς'' που σε σκέφτομαι? που σε αναζητάω, σε κυνηγάω, σε παρακαλάω? όχι. όχι, δεν ακούς.... γιατί όμως? τι σε εμποδίζει, τι σε κρατάει μακριά? γιατί δεν καταλαβαίνεις, δεν βλέπεις, δεν αντιλαμβάνεσαι? γιατί?? γιατί δεν με βλέπεις, δεν με αισθάνεσαι? με αισθάνθηκες άραγε ποτέ? ένιωσες ποτέ κοντά μου, τις χαρές κ τις λύπες μου? ενδιαφέρθηκες ποτέ πραγματικά? πόσο φοβάμαι πως όχι. κ αυτό το όχι, αυτή η απόσταση, η άρνηση, η αδιαφορία με σκοτώνουν, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα.... με πληγώνουν τόσο. αλλά παράλληλα με κάνουν να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω ότι τελικά αυτός ήσουν, αυτό μπορούσες να κάνεις για εμένα, αυτό μπορούσες να μου δώσεις, να μου προσφέρεις από το χρόνο κ τη ζωή σου, από εσένα.... οπότε απλά το αποδέχομαι. ότι αυτό μόνο μπορούσες.... μόνο αυτό το λίγο......
δεν πρέπει να έχω παράπονο όμως γιατί σε ''βλέπω'' συχνά, στα όνειρα μου.....
δεν θέλω στα όνειρα μου μοναχά μου, πια να σε βρίσκω......