κ αν χαθείς θα είμαι εδώ, να σου πω πως όλα αλλάζουν.....
τι αλλάζει τελικά? αλλάζει κάτι πραγματικά ή όλα γίνονται μέσα στο μυαλό μας κ μένουν εκεί? γιατί τελικά οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, πρέπει κ ξεκινούν από εμάς, από μέσα μας, από το μυαλό μας.... εκεί συλλαμβάνουμε την ιδέα της αλλαγής, εκεί την επεξεργαζόμαστε, την μελετάμε ξανά κ ξανά κ τελικά παίρνουμε την απόφαση να την κάνουμε πράξη. αν δεν το βάλουμε καλά στο μυαλό μας κ δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτή η αλλαγή θα μας αναζωογονήσει, τότε ότι κ να κάνουμε όσο κ αν το πολεμήσουμε δεν πρόκειται να γίνει τίποτα πραγματικότητα, θα μείνει για πάντα μια απλή ιδέα.
εγώ το έχω πάρει απόφαση 1-2 φορές να κάνω μια σημαντική αλλαγή. να κάνω κάτι που το ξέρω καλά ότι θα με οδηγήσει σε ίσως ένα πιο χαλαρό κ ήρεμο αύριο. κ αυτή την ηρεμία είναι που αναζητάω απεγνωσμένα. κ θα μου πείτε τώρα κ με το δίκιο σας βέβαια ''αφού είσαι τόσο σίγουρη, αφού το έχεις σκεφτεί πολλές φορές, αφού πιστεύεις ακράδαντα ότι θα αλλάξει ένα κομμάτι της ζωής σου, γιατί δεν το κάνεις?'' κ θα σας απαντήσω με πολύ-πολύ ειλικρίνεια ότι δεν έχω το θάρρος... ναι αυτό είναι... το παραδέχομαι χωρίς καθόλου ντροπή, δεν έέχω το θάρρος να κάνω αυτή την αλλαγή, δεν έχω τη δύναμη, όσο κ αν πίστεψα κάποια στιγμή ότι την έχω κ ότι θα αντιμετωπίσω το μετά με σθένος, να προχωρήσω σε αυτό το σχέδιο που πιστεύω ότι θα με ανακουφίσει κ θα με ξαλαφρώσει από κάτι που απ'ότι φαίνεται με παιδεύει, με κρατάει πίσω κ τελικά μάλλον μου κάνει κακό στη ψυχή κ στο μυαλό μου....
κ θα με ξαναρωτήσετε, κ πάλι με το δίκιο σας, ''αφού το ξέρεις, το παραδέχεσαι, το λες κ από μόνη σου ότι σε κρατάει πίσω τι στο καλό κάνεις? γιατί μένεις, γιατί δεν βρίσκεις τη δύναμη να φύγεις?'' κ για ακόμα μια φορά θα σας απαντήσω, ότι δεν μπορώ, ότι προσπάθησα 2-3 φορές, ότι θύμωσα, στενοχωρήθηκα, έκλαψα, είδα όλα τα αρνητικά, τα άσχημα, έβαλα τα πάντα κάτω τα ζύγισα, αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά κ μετά να κάνω την ηρωική μου έξοδο, κ τελικά.... τελικά κάτι με κράτησε.. είναι σίγουρα η έλλειψη θάρρους απέναντι στη συγκεκριμένη απόφαση, ή απλά ο φόβος μη μείνω τελείως μόνη? ή μήπως η ελπίδα ότι ίσως αύριο κάτι αλλάξει θετικά για εμένα, μήπως κυλήσουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά, μήπως γίνει μια νέα αρχή....
δεν ξέρω, τελικά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν ξέρω, αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν ως έχουν, ελπίζω για το καλύτερο, εύχομαι το καλύτερο κ απλά προσπαθώ. έχω στο μυαλό μου κάθε μέρα να μην στενοχωριέμαι πια για την έκβαση των πραγμάτων, να προσπαθώ να τα βλέπω όλα (γίνεται όλα άραγε???) θετικά, να είμαι χαμογελαστή κ να παίρνω από τις καταστάσεις γύρω μου ότι καλύτερο έχουν να μου προσφέρουν. ίσως αυτό είναι το μυστικό του να είσαι εντάξει κ χαρούμενος με κάποιους ανθρώπους κ κάποιες καταστάσεις, να δέχεσαι με ευχαρίστηση αυτό που σου προσφέρουν, να ζητάς κ να δίνεις κ εσύ με τη σειρά σου βέβαι όσα περισσότερα γίνεται, να ρουφάς την κάθε όμορφη στιγμή κ να μην αναλύεις τα πάντα γύρω από αυτή την όμορφη στιγμή.....
τι αλλάζει τελικά? αλλάζει κάτι πραγματικά ή όλα γίνονται μέσα στο μυαλό μας κ μένουν εκεί? γιατί τελικά οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, πρέπει κ ξεκινούν από εμάς, από μέσα μας, από το μυαλό μας.... εκεί συλλαμβάνουμε την ιδέα της αλλαγής, εκεί την επεξεργαζόμαστε, την μελετάμε ξανά κ ξανά κ τελικά παίρνουμε την απόφαση να την κάνουμε πράξη. αν δεν το βάλουμε καλά στο μυαλό μας κ δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτή η αλλαγή θα μας αναζωογονήσει, τότε ότι κ να κάνουμε όσο κ αν το πολεμήσουμε δεν πρόκειται να γίνει τίποτα πραγματικότητα, θα μείνει για πάντα μια απλή ιδέα.
εγώ το έχω πάρει απόφαση 1-2 φορές να κάνω μια σημαντική αλλαγή. να κάνω κάτι που το ξέρω καλά ότι θα με οδηγήσει σε ίσως ένα πιο χαλαρό κ ήρεμο αύριο. κ αυτή την ηρεμία είναι που αναζητάω απεγνωσμένα. κ θα μου πείτε τώρα κ με το δίκιο σας βέβαια ''αφού είσαι τόσο σίγουρη, αφού το έχεις σκεφτεί πολλές φορές, αφού πιστεύεις ακράδαντα ότι θα αλλάξει ένα κομμάτι της ζωής σου, γιατί δεν το κάνεις?'' κ θα σας απαντήσω με πολύ-πολύ ειλικρίνεια ότι δεν έχω το θάρρος... ναι αυτό είναι... το παραδέχομαι χωρίς καθόλου ντροπή, δεν έέχω το θάρρος να κάνω αυτή την αλλαγή, δεν έχω τη δύναμη, όσο κ αν πίστεψα κάποια στιγμή ότι την έχω κ ότι θα αντιμετωπίσω το μετά με σθένος, να προχωρήσω σε αυτό το σχέδιο που πιστεύω ότι θα με ανακουφίσει κ θα με ξαλαφρώσει από κάτι που απ'ότι φαίνεται με παιδεύει, με κρατάει πίσω κ τελικά μάλλον μου κάνει κακό στη ψυχή κ στο μυαλό μου....
κ θα με ξαναρωτήσετε, κ πάλι με το δίκιο σας, ''αφού το ξέρεις, το παραδέχεσαι, το λες κ από μόνη σου ότι σε κρατάει πίσω τι στο καλό κάνεις? γιατί μένεις, γιατί δεν βρίσκεις τη δύναμη να φύγεις?'' κ για ακόμα μια φορά θα σας απαντήσω, ότι δεν μπορώ, ότι προσπάθησα 2-3 φορές, ότι θύμωσα, στενοχωρήθηκα, έκλαψα, είδα όλα τα αρνητικά, τα άσχημα, έβαλα τα πάντα κάτω τα ζύγισα, αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά κ μετά να κάνω την ηρωική μου έξοδο, κ τελικά.... τελικά κάτι με κράτησε.. είναι σίγουρα η έλλειψη θάρρους απέναντι στη συγκεκριμένη απόφαση, ή απλά ο φόβος μη μείνω τελείως μόνη? ή μήπως η ελπίδα ότι ίσως αύριο κάτι αλλάξει θετικά για εμένα, μήπως κυλήσουν τα πράγματα λίγο διαφορετικά, μήπως γίνει μια νέα αρχή....
δεν ξέρω, τελικά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν ξέρω, αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν ως έχουν, ελπίζω για το καλύτερο, εύχομαι το καλύτερο κ απλά προσπαθώ. έχω στο μυαλό μου κάθε μέρα να μην στενοχωριέμαι πια για την έκβαση των πραγμάτων, να προσπαθώ να τα βλέπω όλα (γίνεται όλα άραγε???) θετικά, να είμαι χαμογελαστή κ να παίρνω από τις καταστάσεις γύρω μου ότι καλύτερο έχουν να μου προσφέρουν. ίσως αυτό είναι το μυστικό του να είσαι εντάξει κ χαρούμενος με κάποιους ανθρώπους κ κάποιες καταστάσεις, να δέχεσαι με ευχαρίστηση αυτό που σου προσφέρουν, να ζητάς κ να δίνεις κ εσύ με τη σειρά σου βέβαι όσα περισσότερα γίνεται, να ρουφάς την κάθε όμορφη στιγμή κ να μην αναλύεις τα πάντα γύρω από αυτή την όμορφη στιγμή.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου